Van Zavetišče pod Špičkom, Slovenië naar Log Pod Mangartom, Slovenië

Zoals ik al gezegd heb, gisteren was het een toestroom van wandelaars die wilde overnachten in de berghut. Ervoor had ik een gesprek met een frans koppel, Matty en Suan, en ook een Benjamin een Oostenrijker met zijn vriendin, haar naam kan ik zelfs nog niet uitspreken, laat staan onthouden. En wat een toeval zij sprak wat nederlands, en heeft in Putte- kapellen gewoond. Het was aangenaam om met hen te praten. We hebben zelfs met de twee koppels gekaart, een frans spelleke, ik kan het niet uitleggen, maar ben wel gewonnen, zelfs zonder te poeteren! Ha ha! De berghut patroon Fox, was wel een plezante en eigenaardige man. Hij kwam voortdurend vragen wat we wilde eten, met de vraag van ik heb alles zei hij, nog bier of wat, vanavond 18u eten of nee 18:30. Zo kwam hij herhaalde malen dit zeggen, hetgeen voor iedereen wel lachwekkend was, rare man was dat. De aangekomen grote groep Slovenen aten buiten...binnen was er geen plaats meer. En wij kregen choucroute met worst en brood met wat groentjes. Daarna nog appeltaart en kaastaart daar was hij fier over. Maagje vol en gaan slapen dan, het lag stampvol, ik denk 25 personen, en alle vensters open. Beneden in de eetzaal was ook alles stampvol, volledig gevuld met matrassen, en een klein gangetje naar buiten open gelaten. Ik had mijn rugzak al reeds ingeladen, is de bedoeling morgenvroeg van snel te vertrekken. Redelijk goed geslapen met zoveel volk. Rugzak en buiten. Zonsopgang in de bergen geeft wel een apart gevoel. Buiten ontbijten en betalen. Nog eens gevraagd of deze route safe was. Jazeker alleen een beetje klauteren maar is zeker te doen.

Een goede tocht gewenst aan de koppels, en met volle moed eraan begonnen. Ik wist dat het niet simpel ging worden, maar de info van de patroon Fox stelde mij gerust. Ik zat op 2064 meter en moest over de kam van 2278. De eerste paar honderd meter ging het licht kronkelend naar boven, achter de hoek kreeg ik zicht op het pad naar boven. Amai dat is in een steenmassa, met beneden nog een sneeuwvlakte. Eerst nog klauteren over en doorheen rotsblokken, het pad is goed aangegeven. Dan kwam ik aan die steenmassa, gemengd grotere en kleine keitjes, en steil omhoog. Dat is zeker niet mijn ding, maar ik moet over die kam. Ik dacht ik neem mijn tijd, en stoppen wanneer het nodig is, en zorgen om mijn ademhaling rustig te houden. Die kleine keitjes zijn het verradelijkste, zij schuiven en rollen onder mijn weg. Uiteindelijk wat grotere keien, dat ging mij beter af. Amai en dit allemaal nog voor die hoge kam, die ik nog over moet. Boven oef…en wat zag ik …een diepte, onvoorstelbaar diep met een pad. Amai is dat een pad, toch werd het aangegeven met rood/witte kleuren. Ja ok dan maar naar beneden. Ik kon al direct op mijn gat zitten om af te dalen, me vasthoudend aan rotsen. Ik had al direct gezien dat dit is geen simpel pad. Ik moet een stok vinden, om toch beter mijn evenwicht te bewaren. Het loopt scherp van hoogtes, en ik kwam alles tegen, keitjes, overwoekerd, rotsen, afgrond, water, glad, mos, en soms mijn eigen! Verstodde! Ok hebt een stok even testen…krak, geene goeie, even verder een andere en betere stok om mij te steunen. Ik zag het dal daar beneden...zeer diep was dat, wel zeker 1000 meters lager. Verstand gebruiken en mij zeker niet afjagen, dit is geen pad om snel te gaan. Ik neem mijn tijd, en ga voorzichtig verder naar beneden. Ik kwam van de ene verrassing in de andere, met zijn afgronden en steile flanken. En het pad was nog altijd gemarkeerd, nu komt het er ook op aan dit pad niet te verliezen. Stoppen en kijken waar zijn de signalen. Was ook nodig op dit terrein. Hopla een kabel om een moeilijk punt te overbruggen. Dat valt nog mee. Terug losse keitjes, zigzaggend naar beneden. Het pad nam soms bochten die ik niet verwacht, met dan steeds weer een nieuw optakel, die ik moest overbruggen. Ik was aan de boomgrens, het pad werd vochtig en zeer glad. Stukken zijn overwoekerd met daaronder keien die ge niet kunt zien. De stok deed goed zijn werk, hield mij meermaals in evenwicht. Zeer weinig en geen verpozing en een normaal pad. Onderweg hier en daar een rotsblok om even op te rusten en te drinken. Een beetje verder zag ik bomen, daar zal dat pad wel beter zijn. En ja dat was zo, een 100 meter een normaal pad, haha, het pad splitste. Rechts een kabel, en links ook een kabel. Wat nu, rechts geen teken en links wel. Dan volgen we links. Een klein stukje kabel, en ook signalen rood en wit. Ok ik zit goed. Ik zag de vallei beneden, het was nog heel diep. Het pad bleef even zwaar, meer en meer kabels, als beveiliging. Was ook nodig, voor de meermaals gevaarlijke punten. Die kabels namen blijkbaar het pad in beslag. Ik die maar volgen, voorzichtig klauterend naar beneden, de vallei naderde stilaan. Wanneer wordt het weer normaal wandelen dacht ik, na het nemen van de zoveelste kabel. Plots, de verrassing van deze etappe…een kabel loodrecht naar beneden met uitstekende pinnen in de rotsen, om uw voeten op de zetten om alzo af te dalen. Werkelijk kaarsrecht naar beneden. Was ik even vergeten, maar onderweg kwam ik 3 wandelaars tegen die hier dan toch ook langs hier moeten gepasseerd zijn. En dan gebeurde er plots iets, ik werd ijzig kalm, alsof er iemand een knop omdraaide, of was het mijn ervaring. Ik sjorde mijn rugzak goed vast, en daalde kalm en jodelt naar beneden. Steeds voor zorgen dat ik drie punten steun had. En alzo daalde ik rustig af van kabel tot kabel, want het waren meerdere kabels en steeds loodrecht naar beneden. Van de eerste loodrechte kabel was het zeker iets meer dan honderd meter van de vallei. Telkens waren er punten, om te steunen, en dan terug een loodrechte kabel naar beneden. De laatste twee kabels waren schuin naar beneden via deze rotsen, die nam ik met plezier en ik stond ineens beneden in de vallei. Wat een avontuur dacht ik bij mijzelf. Ik zag omhoog, en kon niet vatten dat ik zo naar beneden ben gekomen. Dat is toch al een van de strafste dingen dat ik al gedaan heb, “buiten mijn legerdienst natuurlijk”. En dat ik deze zware afdaling tot een goed eind heb gedaan, is vooral te danken door mijn jaren ervaring! Jawatte!

Even zitten en drinken, ik draai mijn hoofd nog eens naar die rots, nee die lacht mij niet uit. Nog een uurtje gaan en dan ben ik in Log Pod Mangartom, ik hoop dat ik er slaapplaats vind. Ja die afdaling heeft mij zeer veel energie gekost. Normaal ging ik 10 km verder naar Bovec. Het eerste, tweede en derde hotel dat ik tegenkwam waren volzet. 500 meter verder zou er een hostel zijn, en daar kon ik slapen, weliswaar op een gemeenschappelijke kamer. Een Sloveens koppel slapen daar ook. De man Leopold (ik verschoot daar ook van) hij praat wat engels. Hij kent de tocht die ik aan het doen ben, hij staarde mij aan alsof ik van een andere planeet kwam. In ieder geval een zeer zware en bewogen dag voor mij. Mijn fysieke conditie en kennis kwamen zeker vandaag van pas! Vandaag 17.8 km (1625,7 km) Veni, vidi, vici ! grts Leo

http://vercauterenleo.reislogger.nl/video/zavetis-pod-spi.21682

http://vercauterenleo.reislogger.nl/video/zavetis-pod-spi.21683

http://vercauterenleo.reislogger.nl/video/zavetis-pod-spi.21684