Van Tsarev Dvor, Macedonië naar Bitola, Macedonië

Ja ik was blij dat ik er was gisteren. Het is hier een heel andere sfeer dan in Albanië, ik bedoel de mensen zijn hier iets anders, ik beeld het mij misschien in. Ik denk voortdurend aan de Albanese bevolking, ik heb veel geleerd van hen, hun vriendelijkheid en hun gelach. Dat zal niet altijd zo zijn, maar laat ons toch hopen. Ik bestelde kipfilet. En het was lekker, met gestoofde pepers een straf goedje. Nog een koffie of twee en naar bed. Ontbijt s'morgens, met omelet, en met natuurlijk een pepersaus. Amai straffe kost voor een morgend. Gasontwikkeling is gegarandeerd...verstodde Johan. Het regende buiten...een welkom van Macedonië. Alles beschermend ingepakt, en weg was ik weer. Naar Bitola, de tweede grootste stad van Macedonië. Ok, paraplu open en op weg, zolang er geen wind is gaat dat. Het heeft niet lang en hard geregend, de goden zijn mij goed gezind. Ik zit nog op een 750 meter. De regen en de mist belemmerd de mooie zichten. Toch af en toe een foto van de omgeving. De eerste km maar een tweetal dorpjes, en geen mens te zien. Ik had geluk, een nieuwe baan ontlaste mijn weg en weinig verkeer dus. Een strook van een 4 km toch veel verkeer, de nieuwe baan was onderbroken. Af en toe een getoeter om te groeten...denk ik toch. Het vervoer had terug zijn eigen baan, en ik blij dat de weg nu terug vrij van auto's was. Een 10 km was ik alleen met het getik van mijn stok. Tenminste dat dacht ik toch. Wat verder zag ik een kudde schapen, met een herder en jawel twee herdershonden. Bij het naderen, wachtte ik even, maar de herder deed teken dat ik moest doorlopen. Hij had zijn honden naar voor gestuurd. De schapen gingen schichtig voor mij opzij. De herder deed nogmaals teken, ik kwam bij herder en gaf hem een handdruk. Hij liep mee en lachte, omdat ik zei, “the dogs”. Hij riep en fluite, een hond deed grollend een poging. Maar de herder loodste hem weg. Ik kon mijn tocht verderzetten. Wat verder weer loslopende grommende honden. Even bukken voor een steen en weg zijn ze. Een vogeltje op de weg aangereden door een auto...spartelend en gekwetst. Het was moeilijk maar ik heb het uit zijn lijden verlost. Stilaan naderde ik Bitola . Maar eerst nog eten voor de middag. Brood en saucisse en water. De bewolking belemmerde nog altijd mooie zichten. Ik kwam bijna niemand tegen, ik was precies alleen op de wereld. Na een tijdje kwamen mijn weg en de hoofdbaan samen, dan was het drukker, en uitkijken voor auto’s. Dan kwam ik in de voorstad van Bitola. Meestal mooie huizen met hekken er omheen, er waren ook wel bouwvallige huizen Het was weer een lange dag ik begon het weer te voelen zoals gisteren aan de val van mijn voet. Ook een eksteroog begint te protesteren. Gisterenavond nog kreeg ik steken in de bal van mijn linkervoet, verstodde! Deze morgen was het al veel beter. Ik had nog wat zalf over die ik van An gekregen heb. Eindelijk aangekomen in hotel Bela kuka (wit huis). Ik zal hier twee nachten verblijven. Morgen meer daarover, ik ben zeer goed ontvangen door de manager van het hotel. Een lokaal pintje besteld, en verder zien we wel. Vandaag 33,7 km (3395,5 km) Morgen toeristendag. Grtjs leo