Van Globoceni, Albanië naar Tsarev Dvor, Macedonië

20 oktober 2016 - Tsarev Dvor, Macedonië

Gisteren was het een lange zware dag. Warm eten kon ik niet, mijn gasvulling is leeg. Brood en worst en een koekje en een beetje chocolade, en voor het drinken was het water. Mijn verhaal schrijven, en smartphone afzetten, om energie te sparen. Vroeg gaan slapen, de avond viel snel. De tent stond wat op een schuine kant en het was een beetje wringen om niet weg te glijden. Het begon wat te regenen gelukkig was het snel over. Luisteren naar de nachtgeluiden, en langzaam in slaap vallen. Ben wel een paar keer wakker geweest. Vroeg uit de veren, en een beetje eten en inpakken. Vandaag verlaat ik Albanië, gisteren schreef ik al wat mijn indrukken waren, over dit onbekend land. Het is en blijft een land met potentieel op vlak van de natuur. En volgens wat ik hoor van de bevolking, hoop dat er iets aan de armoede en het tweesporenbeleid van arm en rijk gedaan wordt. Op weg naar de grens een 10-tal km. Langs de oevers van het Prespa meer, stijgend en dalend. Het is een mooi meer zou Johan zeggen. Ja hij heeft mij in Albanië vergezeld, en hij wilde eigenlijk ook dit “meer” zien. Maar dat was niet mogelijk voor hem. Het heeft een rijkdom van vogels en andere kleine diersoorten en ook insecten. Het heeft ook vruchtbare grond voor de landbouw. De mensen aan de dorpjes, trekken erop uit om hun land te ploegen. Twee ezels trekken een ploeg, een vrouw begeleid de ezels en de man aan de ploeg. Het is een geduldig werk, en ik heb respect voor wat zij doen. Ook de mais wordt met de hand geoogst. Prachtige beelden van het meer en de bergen in de omgeving. Mijmerend wandelde ik verder, wat een land dacht ik, een man sprak mij aan. Toerist riep hij, ja zei ik en hij kwam naar mij toe, en vroeg van waar ik kwam en naar waar ik ging. Haha zei hij ik ben journalist, en ik heet Nokolas Konstantividic, reporter bij ( http://www.patrides.ca ). Na wat heen en weer gepraat te hebben, vroeg ik of ik een foto mocht nemen en hij zei, Ok. Hij noteerde ook mijn gegevens van de reislogger en zegde dat hij het zal bekijken. Een hartelijke groet en ik ging verder, Nog een paar km en dan ben ik aan de grens en laat ik Albanië achter mij. Aangekomen aan de grens, pas laten zien aan de Albanese politiecontrole, via computer check. Ok ik mocht door, dan Macedonië, voor de controle werd ik al meteen aangevallen door een drietal honden, ik heb waarschijnlijk een goede reuk verstodde. Maar mijn stok houden hen op afstand, ik bukte me om stenen te rapen...en ze waren weg. Verder dan, en ze kwamen terug, nu werd ik het wel beu en wierp stenen naar hun richting...en weg waren ze. Aan de controle met Macedonië ook via pc, ook geen probleem, en ik mocht verder. Raar gevoel in dit nieuwe land, de weg zou mij terugleiden naar hetzelfde Prespa meer. Verder door de bergen, en daar was er weer een dreigende hond, hij beschermde een kudde geiten, en gromde en blafte bij het langs gaan. Maar ik wist nu wat ik moet. Doen, en passeerde zonder problemen. Wat verder weer prijs, een hond viel mij aan, een beweging van mijn stok en een steen, en hij was weg. Hij volgde mij wel met een andere hond maar gaf het uiteindelijk op. Het gebied was zeer vruchtbaar, appelboomgaarden zo ver als men kon zien. Veel bedrijvigheid, het is de oogstperiode. Dit werd met de hand gedaan. Ik heb nog nooit zoveel appels gezien...en ook niet gegeten, verstodde. Ik zag het zo de huizen hier waren mooi en bloemrijk, deze mensen hebben het beter...denk ik toch. Het zijn weer lange km, het valt mij direct op dat er minder horeca is, gedaan met barretjes en restaurants, voorlopig toch, ik zal het nog moeten afwachten. Onderweg op de middag, tijd om te eten, het was brood en smeerkaas en water. Even rusten en terug weg, nog een 6 km. De dorpjes passeerden mij, hier geen ezels en paarden maar tractoren, om hun oogst te vervoeren. Van een slijkweg is hier ook voorlopig geen sprake. Van natuur zegt men dat Macedonië de parel is van de Balkan. We zullen wel zien. Er gaan zoveel indrukken door mijn hoofd, het is dan ook een nieuw land voor mij. Nog een dikke 10 km en hopelijk is er een hotel. We verlaten het meer en de weg slingert hogerop. Niet te geloven, km lang appelboomgaarden. De mensen zijn hier volop aan het werk om de oogst met de hand te doen en ze gebruiken ook laddertjes. Stilaan ben ik aan mijn doel, de voorbije dorpjes geen enkele bar gezien om even te verpozen. Het dorpje heeft een minaret en een orthodoxe kerk. Twee winkels tijdens het passeren. Aangekomen aan het twee sterren hotel Royal. De hoofddeur was dicht, mijn hart begon al sneller te slaan, dit hotel is toch niet gesloten.... amai wat nu. Even terug zag ik nog een deur en een terras...oef het was open. De man groeten mij hartelijk...en ik plaveiden me neer en bestelde een Macedonisch pintje verstodde.
Vandaag 28,6 km (3361,8 km) Grtjs Leo

20-10-2016-02

20-10-2016-03

20-10-2016-04

20-10-2016-05

20-10-2016-06

20-10-2016-07

20-10-2016-08

20-10-2016-09

20-10-2016-10

20-10-2016-11

20-10-2016-12

20-10-2016-13

20-10-2016-14

20-10-2016-15

20-10-2016-16

20-10-2016-17

20-10-2016-18

20-10-2016-19

20-10-2016-20

20-10-2016-21

20-10-2016-22

20-10-2016-23

20-10-2016-24

20-10-2016-25

20-10-2016-26

20-10-2016-27

20-10-2016-28

Foto’s

3 Reacties

  1. Louis en Linda:
    21 oktober 2016
    Toffe reisverhalen !
    Wat een groot respect !!!
    Nog heel veel moed voor de laatste kilometers !
    Vele groetjes van Louis en Linda
  2. Johan c:
    21 oktober 2016
    ik ben nu thuis, ik heb alweer goesting om mee te gaan verstodde!
    ga maar voort en "gezoar!!!!" veel goeds gewenst groeten johan
  3. Erna Michiels:
    23 oktober 2016
    Wat een verhaal zeg en zeker met die honden ja die beschermen of hun kudde of hebben honger hahahha.
    En appelen nog geplukt op de goeie oude manier .
    Dat kennen ze hier niet meer .
    Zijn de mensen daar gelukkiger ,ik denk het wel of juist niet.
    En nu begint het toch echt te korten hé .
    Ik probeer nu wel eventjes elke dag terug te volgen hoor.