Van Vila Punta in Tribanj Sibuljina, Kroatië naar Rovanjska, Kroatië

Vercauteren Robin 29/08/2016 is aan lijst van de donateurs toegevoegd.

De minicamping Vila Punta kan ik zeker aanbevelen. Een perfect sanitair, en vrij goedkoop. Gelegen aan de zee, nog een eigen weliswaar klein zwembad. Daarboven op een goed betaalbaar restaurant, ja daar maak ik zeker reclame van. Gisteren makreel met frieten en salade en een glas water. En 16€ betaalde ik daarvoor. Kunt ge toch niet laten liggen he. Uitzicht op zee en mooie zonsondergang, wat moet een mens nog meer hebben. Vermoeidheid zat toch wat in mijn benen. Gaan slapen op mijn nieuw matje, niemand wil het uit testen…doe ik het zelf maar zeker. Vlug in slaap gevallen, toch nog wakker geworden, van een blaffende hond, vlakbij mijn tent. Die zal er toch niet tegen pissen zeker. Alez pssst weg, hoorde ik iemand iets zeggen en weg was hij. Mijne kromme stok lag al wel binnen handbereik, liever niet natuurlijk. Een 3 kwartier later wakker geworden. Minder km als gisteren vandaag, een 21-tal denk ik. De campingbewoners sliepen nog toen ik vertrok. 6:30 was het. De baan weer op, in cadans met mijn kromme stok, die werd precies nog krommer, door het tikken op de weg. Ja en mijn schoenen, die hebben het hard te verduren, zeker de hiel. Die al bijna helemaal weggesleten is. Ik kan er toch weer geen nieuwe kopen. Misschien moet Meindl mij een paar nieuw opsturen. Ik hoop dat ik de volgende dagen een schoenmaker tegenkom…anders wordt het wel een dure bedoening. Ik was na een twee uur aan 10 km, het was 8:30, en de zon priemde al juist over de bergen heen, alles opwarmend zeker mijn hoofd. Ge bent meer als een uur te vroeg, zei ik tegen de zon. Alsof die zou antwoorden, dan maar verder zweten. In een groter dorpje, de bakker binnen. Ik bekeek de koopwaar aan de toog, het zweet drupte van onder mijn pet. Ik keek op, en zag daar een mooie lachende juffrouw. "Hot" zei ze. Ik ja, "hot", met een beetje een verlegen glimlachje. Het zweet brak mij nog meer uit en mijne stok werd krommer, wel van op te leunen” verstodde.” Een tiental meters verder, afkoelen in de lommerde, en wat gegeten. Nog een 12 km, maar de gps gaf een alternatief, om de laatste 5 km van de baan af te gaan. Oef dat wordt een verademing, en dat klimmen en dalen op zo een pad neem ik er maar bij. Weldra was ik op dat pad, en zoals ik dacht ging het pad omhoog en omlaag. Ook een paar bikers met dikke banden, pufte mij voorbij. Zeer mooie vergezichten nu, van de zee en de bergen. Nog een paar km, te gaan, in het dorp Paklenica van de mooie bakkerin, was ik ook een toeristische info binnengegaan. Ik wist nog altijd niet waar ik zou slapen. Vroeg achter een camping in Rovansska. De vrouw wist het niet, een andere man zij dat er een camping was. Ok dan weet ik waar naartoe. De laatste km kwam ik terug op de weg. In het dorp, weeral bij een bakker, aan een dame vroeg ik naar de camping. Ze blies met bolle kaken, en knikte van nee...alez daar stond ik weer. Een bar met terras, ik bestelde een liter spuitwater, en vroeg onderhands, of er hier een camping is. Ja zij de man, 200 meter verder aan de kust. Voilà, waarom blaasde die vrouw dan, ze zal het wel niet verstaan hebben. Maar camping verstaat toch iedereen. Het waren Oostenrijkers die camping autocamp Tamaris runnen. Niemand te zien, ze was gaan zwemmen, en zal mij zo inschrijven. Een weer een goed plaatske gevonden, en eerst uitpakken. Later schreef ze mij in, ik legde uit wat ik deed. Amai dan moet ge nog ver gaan, ja zei ik dat is nog ver. Een beetje erna, gaf ze me brood en twee tomaten. En ook twee hamburgers, zag ik er zo uitgehongerd uit. Het was een vriendelijke dame, nog een week en de camping sluit zei ze. Ze heeft ook mijn smartphone opgeladen. Want ik zit met een technisch probleem. De stekker van de oplader heeft het begeven, ik hoop dat ik er morgen een ander kan kopen. Vandaag 22.7 (2182,6 km) grts Leo