Van Camp Kopara, Rogoznica, Kroatië naar City hostel, Trogir, Kroatië

Lydia Thys 05/09/2016 is aan lijst van de donateurs toegevoegd.

Op de camping, er was maar plaats voor een 10-tal tenten, er arriveerden ook 4 Slovenen. Zij vonden het in Kroatië goedkoper als hun eigen land. Maar in Albanië zal het nog goedkoper zijn lachte een van hen. Het was praten met gebaren en wat Duits, dat ik echt ich ni verston! De camping lag wat hogerop. Ik wandelde naar de zee. Daar was het druk. Kleine passagiersschepen die aanmeerden. En dan hun reizigers afzetten aan de kaai. De terrassen werden min of meer bestormd. Had toch nog een plaatsje gevonden, met zicht op zee en ook het af en aanmeren van deze schepen kon ik aanschouwen. Na het ronddwalen op het eiland, had ik geen zin meer om inkopen te doen en te koken. Iets simpel, een stukje vlees en plaatselijke wijn. Het was smakelijk, ik nam mijn tijd. Onderweg naar de camping, een podium met twee muzikanten, met Dalmatische muziek. De klanken verleide mij om te gaan zitten en te luisteren. En eerlijk gezegd de muziek gaf mij een traantje in de ogen, alsof ze een gevoelige snaar bespeelde. Nog een laatste verfrissing, en daar had ik een kort gesprek met een Belgisch koppel. Mijn uitleg gedaan, dat vonden ze moedig. Over Antwerpen zegde de man dat het niet meer te doen is met die files. Dringend die tunnel nodig, en de overkapping van de ring kan later ook. Hij was architect, heb hem wel gezegd dat de gezondheid van de mensen toch voorrang heeft. Naar mijn tent dan, het was al later dan ik dacht, tegen middernacht aan. Als een blok in slaap. Te laat wakker natuurlijk het was al voorbij 6:30 uur. De routine zorgde ervoor dat ik snel klaar was om te vertrekken. Gepakt en gezakt en op weg, met wel wat klein oogjes. Ook vandaag normaal langs een drukke baan, maar via een omweg van een 2.5 km, een weg en paden. Deze gingen wel eerst omhoog de heuvels in tot 220 meter. Op en neer, met stapelmuurtjes kriskras door het landschap. Naast olijfbomen ook vijgenbomen en druivenranken. Regelmatig wijnhuizen, en olijfolie fabriekjes. De zon is vandaag verstopt achter de wolken, in de namiddag zou het regenen. Het is minder warm, aangenamer, zeker in deze natuuromgeving. Het bleef mij verwonderen dat de vele muurtjes gebouwd door de mensen, soms wel eeuwen oud zijn. Dat moet nogal een werk geweest zijn. Een geparkeerde wagen met Nederlandse nummerplaat. Twee mannen en een vrouw, een man ervan was vijgen aan het plukken. Bij het passeren zei ik hard, helaas ge moet wel van die vijgen afblijven. Ze stonden even versteend, en lachte toen zoals een betrapte. Verstodde. Een gesprekje over mijn doen en laten. Zij stelde mij vragen omwille van mijn rugzak, die er zeer zwaar uitzag door de regenhoes. Ze vonden het keitof, maar zelf zouden ze er niet aan beginnen, zelfs niet aan denken. Goede reis, en geen vijgen meer pikken he grapte ik…nee nee. De weg ging stilaan naar beneden, nog een 6 km. Een oudere man, sprak mij aan, hij wees met zijn wandelstok richting zee. Hij gaf mij een schouderklopje en ging verder. Hij wenste mij waarschijnlijk het beste zeker? De weg ging over naar een baan, aan een bushalte, stond een juffrouw te liften. Het was een Finse, ze wilde naar Dubrovnik. Ze vroeg naar waar ik ging. Legde het uit, haar hand ging naar haar mond met een hoog geluid. Ze was ook lang weg, maar niet zo lang als u, zei ze. Ze stelde mij nog allerlei vragen…en een auto stopte voor een lift. Voor mij alleen, want hij gaat te voet naar Turkije, de man bekeek mij en gaf me een hand, de Finse deed dat ook, en zei “cool”. Gisteren op een eiland, vandaag ook. Heb gisteren geboekt voor een hostel City hostel te Trogir. Een middeleeuwse ommuurde stad. Ik wist dat het ging regenen vandaar de reservatie. Nog een 3 km, en ondertussen begon het te druppelen, nog even wachten zegde ik omhoogkijkend. De laatste km door de regen maar nog draaglijk. Een oude stad met kleine straatjes, en een massa volk, en vele kraampjes. Weinig plaats om te passeren met mijn rugzak. Dan maar een beetje forceren, sorry sorry. De weg nog eens gevraagd, in die straatjes, niet te doen, sommige zijn maar een meter breed, en ik daardoor met mijn rugzak, met al dat volk…verstodde. Een gebouw uit de 14 de eeuw, daar was het Hostel Cito. Eindelijk aangekomen, inschrijven.... Siësta…buiten begon het werkelijk te gieten. Perfecte timing dus...... Vandaag 29.2 km (2363,9 km) grts Leo