Van Ajdovščina, Slovenië naar Gradišče pri Vipavi, Vipava, Slovenië

Gisteren toch nog een terrasje gedaan. Het zijn volop olympische spelen, en daar kijken de Slovenen naar judo, en gejuich bij een overwinning. Het is duidelijk een wijnstreek, de tafels staan vol glazen wijn, ik vind de wijn wel lekker. Op tijd terug op camping, morgen een korte etappe, 15 km zoiets. Naar Vipava, daar zou een museum zijn. Op de kaart heb ik een pad gevonden, die mij er heen zou leiden. Naast een riviertje. En als die museum niet open is…ja...dan weet ik het ook niet meer. Zo viel ik als een blok in slaap. Om 7uur schoot ik wakker, was wat later als anders, maar ik heb tijd genoeg, voor deze korte tocht. Ik gun mezelf een halve rustdag. Op mijn gemak vertrokken. Het riviertje volgen, in de vallei met kabbelend water. Eenden vliegen op, bij het passeren. En ik was mijn stok niet vergeten. Af en toe passeerde er iemand met een plastiek zakje, met fruit erin. Zou iedereen hier hunne eigen appelboom hebben...ja dat kan toch. En dan een hond op de weg, dreigend al blaffend naar mij toe. Zijn baasje riep hem terug, maar hij luisterde niet. Mijn stok hield hem op afstand, ik wil er zeker niet door gebeten worden. Dus gaf ik hem een lichte tik, en weg was hij …met zijn staart tussen zijn poten naar zijn baasje. Ook het weer was goed, meestal zon, met een weinig bewolking. Stilaan kwam ik aan in het dorp, zoeken achter info op de borden. Niets van te maken. Aan kerkhof wel een monument voor de gesneuvelde inwoners. Eerst dan maar eten kopen. Onderweg, toerist-info, binnen.

TIC Vipava heette deze toeristische dienst. Ik vroeg achter het museum, en een jonge dame (Maja heette ze), ze zei dat het museum is gesloten. Ja daar sta ik dan, precies of ze zijn allemaal gesloten. Er is een reorganisatie, van de oorlogsmonumenten, men is er nog niet uit, en voorlopig is het dan ook gesloten. Ze verontschuldigt zich meermaals. Ze las het boekje, en was direct geïnteresseerd. Ze wilde een foto van mij, om het dan ook op hun blog te zetten. Uiteraard nam ik dan ook een foto van het team, Maja, Margareta en Iztok. Even verder gepraat over mijn verdere reisweg. Ik was van plan om een bocht te nemen en langs de kust van Italië, en terug via Slovenië richting, Kroatië te gaan. Maar zoals ik ondervonden heb, de vredensroute en zijn monumenten klopt niet altijd. Daarom ga ik een nieuwe planning maken. Maja gaf me wel een tip, om ook het dorp Dutovlje te passeren, er zou een typisch Sloveens feest van start gaan. Ik kreeg ook een glas water en wijn aangeboden...het was lekkere wijn. In het dorp is wat duurder om te slapen. Omwille van het wijntoerisme. Het team wenste mij nog een goede reis, en ik verder naar de camping. De camping Turo was omhoog, dus terug klimmen, van een 130 m naar 250 m. Daar ingeschreven, de dame gaf me nog iets te drinken. En tent opzetten...en rusten. En de verdere planning maken voor de volgende dagen.
Vandaag 15,3 km. (1793,8 km) Grtjs leo