Van Camping Saksida,Dornberk Slovenië naar Ajdovščina, Slovenië

Mijne spaghetti bolenaise, trok wel aandacht. Bijna allemaal Nederlanders op de camping, en ook enkele Belgen. Met Hans en uiteraard een Nederlander, had ik een goed gesprek, over mijn tocht en hij over zijn vakantie in Kroatië. Hij zei me het is hier een mooie streek, en ze hebben hier ook goede wijn, en dat dit de reden is om hier te zijn. Ik kon hem daar geen ongelijk in geven. Het is een prachtige, vruchtbare streek. De hele dag bewolking en daar is de zon, nog in het laat, precies om te zeggen tot morgen. Overal hier was de frontlijn van de grootte oorlog, maar de museums zijn niet altijd open. Ik heb een planning gemaakt, om naar Aldovscina te gaan, daar zou een museum zijn. S ‘morgens was ik weeral de eerste wakker, de overige bewoners van de camping sliepen nog. Ik nam mijn tijd, en het wordt stilaan een ritueel om alles in te pakken. Zonder ontbijt weg, een paar slokken water…en mijn bus gevuld, en terug op weg. Vandaag zou het min of meer een simpele wandeling zijn, van een 20 km ongeveer. Het is door de vallei, met ook wel stijgen en dalen, prachtige zichten van wijnranken en allerlei fruit, ik wandel precies door een enorme fruitschaal. Hier en daar een appeltje of perzik, een goed ontbijt, verstodde. En al die druiven wordt in de toekomst wijn... De wegen zijn hier niet altijd geasfalteerd, en zijn dan ook bezaaid met mijn lieve keitjes, goed voor de zolen van mijn schoenen, ik zal toch geen derde paar moeten kopen zeker. De wijndorpjes zijn pittoresk en liggen in hoekjes en kantjes. Een gevaarlijk uitziende grommende hond op mijn weg. Ik zag rond en zag volgens mij een stevige stok, en raapte hem op. Haha mijn wapen, de hond kwam nader, en ik zei pas op hé manneke., tegelijkertijd kwam er vrouwtje buiten, zij riep iets naar de hond. En met zijn staart tussen zijn benen liep hij het huis in. Gevaar geweken, plots kwam die vrouw naar mij, en ritste mijn stok uit mijn hand... ze zei steeds no no no. Achter een muurtje nam ze een middellange stok, en ze gaf me die, en stak haar duim op.…en weg was ze. Amai , dat noem ik nu een stevige stok, maar hoeveel ben ik er nu al zo vergeten. De Sloveense dame was wel kordaat. Dan verder met mijn stok. Een auto stopte, een lachende man deed mij teken dat ik kon meerijden, ik schudde van nee, en hij stak zijn hand en reed door. Toch wel vriendelijke mensen dacht ik. Onderweg, zag ik een man zijn die het fruit was aan het bespuiten. Oei ik hoop dat ik er geen last zal van hebben, van die appel en perzik. Het blijft mij verwonderen hoeveel fruit hier groeit en gedijt. Een twee km van mijn bestemming stopte ik, even iets eten en drinken. Ik zal stilaan terug aan een rustdag moeten denken, want ik voel het dat het nodig is.

Aangekomen op de camping was de receptioniste zeer geïnteresseerd in mijn verhaal, zij gaf mij veel info over de streek. Maar het museum is open maar het gaat niet over de oorlog. Op de camping was er veel wind, wat moeite om mijn tent op te stellen, maar het is ok. Morgen ga ik naar Vipava, naar een camping, in dat dorp zou wel een museum zijn en een kerkhof. We zien wel. Ik denk dat het een 15 km is, is zo goed als een halve dag rust. Ook een siësta gedaan ik viel als een blok in slaap. Ik heb ook wat info gekregen bij de toeristische dienst. Waarschijnlijk zal ik nog een bochtje maken in Slovenië, en dan richting zee, om zo naar Kroatië te gaan. Vandaag 20.4km (1778,5 km) grts Leo