Van Zadar, Kroatië naar Mini-camping Primorje, Kroatië

Ik ben blij dat mijn schoenen hersteld zijn en het ziet er heel degelijk uit. En het hostel is eerste klasse, midden in het centrum en toch geen lawaaiige omgeving. Heb me zelf getrakteerd op lamskoteletjes en een glaasje wijn. Daarna nog wat rondgeluierd in Zadar. Aan een cremerie stond men in een lange rij aan te schuiven...dat moet wel lekker zijn. Ik ging vroeger dan gisteren naar het hostel. Mijn rugzak, nog inpakken. Op de kamer van 4, sliepen er drie meisjes. De kamer was zo ingericht dat ieder zijn eigen privé had, echt origineel. Toch aan de praat met een Italiaanse jonge dame. Op stage was ze i.v.m. met haar studies. Het initiatief vond ze geweldig, maar riskant zij ze, vooral Turkije. Gedaan met rommelen aan mijn rugzak, mijn bed in. Het was zoals een hok met twee luikjes. Slapen was geen probleem. Zeer vroeg wakker, en stilletjes naar de gang om mijn rugzak verder in te pakken. Om 5:40 stond ik beneden aan de receptie. Een jonge man Mario deed de receptie. Nog een foto laten nemen, met mijn smartphone. Amai een bangelijke tocht zei hij! Hij wist te vertellen dat er bij die oorlog in Gallipoli 10000 den doden zijn gevallen. Vooral Australië, Brittannië, Canada leden grote verliezen. Natuurlijk ook her Ottomaanse rijk. Was toch wel een serieus gesprek. Dezelfde kiemen voor een 3de wereldoorlog zijn aanwezig. …zei hij. Zware kost voor een morgend. Hij zei ook dat de middenklasse overal ter wereld stilaan aan het verdwijnen is. Die kerel denkt wel na. Ik had toch nog een vraag voor hem. Onderweg zag ik regelmatig mensen die plastiek flessen uit de vuilbak halen en oprapen langs de weg. Ja zij hij, daar krijgen ze dan een beetje geld voor, via warenhuizen kan men het kwijt. Jawatte! Tijd om te vertrekken, 6 uur luiden de klokken. Geen wandelpaden, wel banen, af toe een weggetje. Links en rechts van de baan struiken en bomen. Weinig zicht dus enkel de baan. In een roes van ok we gaan verder.1 september mijn kleinkinderen, Chloe, Senne en Nina gaan terug naar school, ja dat is ook voor alle kinderen, de vakantie is voorbij. Automatisch denk ik aan mijn projecten, kindsoldaten via UNICEF die ook een soort van scholing krijgen, voor een nieuwe toekomst. Of kinderen in armoede of met moeilijkheden die via Kindergeluk hun toekomst toch ook normaal kunnen opbouwen. Het zijn kinderrechten die primeren. Daar zorgt de liga rechten van de mens ook voor. Mijmert ging ik verder, het was nog een heel eind te gaan! Mijn kromme stok tikt nog steeds tegen de macadam, een verder toch nog een weggetje langs de zee. Onmiddellijk gaat mijn aandacht naar de keitjesstranden. Mensen liggen er te zonnen en te zwemmen. Het seizoen is hier nog niet gedaan. Kon nu wel een paar foto's nemen. Nog een 5-tal km. De weg is langer als ik dacht, maar ik blijf nu langs de kust. De terrasjes passeer ik voorlopig. Nog een paar honderd meter, toch iets fris drinken. Meteen bruiswater van 1 liter. Nog geen 3€. Verder naar de camping, een dame zij het is complet. Daar stond ik dan, had al iets meer als 28km. Het boekje helpte niet. Ernaast was nog een camping…ik weet niet waarom, daar wou ik niet slapen. Verder dan, een klein nieuw Mini-camping Primorje met nieuw sanitair en vooral ook lommerde, bingo hier ga ik slapen. Vandaag 29,4 km (2245,7km) Grtjs leo