Van Vozartsi, Macedonië naar Kavadarci, Macedonië

Ik heb dus mijn tent opgesteld, een 20-tal km van Kavadarci, het stadje waar ik morgen heen moet. Het was een lange dag, ik heb rond de 32 km afgelegd. De bal van mijn linkervoet protesteerde, met pijnlijke steken, ten teken van vermoeidheid...verstodde. Ik zit hier goed verscholen achter een bosje. Wat rusten en beginnen aan mijn verhaal van 25/10. Om een uur of 17:30, mijn potje koken. Vanavond spaghetti haha, met goulash en water. Het afgietwater van de spaghetti gebruikte ik voor soep. Mijn drinkwater is beperkt. Nog een koffie, en er rest mij voor deze nacht en morgen nog een klein beetje water. Was Johan hier maar, die heeft een pompje om water te zuiveren. Maar in dat systeem ben ik niet zeker van. Volgens hem heeft men dan zuiver water. verstodde. Bij de koffie een stuk chocolade als dessert, en we konden er weer tegen. Het was nog vroeg, maar toch, in mijn slaapzak en ogen toe. Een paar keer wakker, en een heel klein beetje nippen van mijn drinkwater. Ik was er zeer vroeg uit, en had vrij goed geslapen, het matje was wel leeggelopen maar met de mouse erbij, gaat het wel. Wat eten, brood met smeerkaas. Haha. En terug op weg naar Kavadarci. Eerst langs de baan, het was niet druk, maar toch goed oppassen. Er stopte een wagen om mij een lift te geven, beleefd teken gedaan dat ik te voet verder ga. Een man langs de baan deed autostop, hij sprak mij aan in zijn taal. Ik verstond er gewoon niets van. Ik vroeg of hij ook engels sprak...maar nee hij bleef voortrazen in zijn taal. Ik zegde dan maar met een teken, Kavadarci, opnieuw een lawine van woorden die ik niet verstond. Hij begon zelfs een tekening te maken hoe ik moest gaan. Hij deed zijn best, maar het was hopeloos, ik gaf hem een hand. Ik ging verder maar hij bleef praten terwijl ik doorging. Amai die man zijn batterij is wel goed opgeladen. Wat verder aan de overkant van de baan een andere man die begon ook in zijn taal, ik ging verder en riep hem Belgica. Ik wuifde en ging verder. De herfst zorgt hier voor een kleurenpalet om ter moois. Ik zit hier in vallei waar er enorme wijngaarden zijn. Voortdurend passeerden tractoren met karrevrachten druiven, de pluk werd binnengehaald. Dat ze daar wijn gaan van maken, wie gaat dat dan opdrinken, ik zal een beetje moeten meehelpen zeker. Haha. Stilaan kwam ik aan het verharde weg die ik moest nemen. Een ware verademing, even van het verkeer weg. Even stoppen en het laatste restje water opgedronken. Ik moest nog een 10 km gaan. De boeren bewerken hun akkers, ook af en toe met ezels als lastdier. Toch een grommende hond langs deze weg, bij het naderen...zag ik het, er liepen vier puppy’s bij deze hond. Voorzichtig passeren, en hij maar grommen en blaffen om hen te beschermen zeker. Natuurlijk heeft deze weg ook slijk, mijn stok kwam weer van pas, ik verloor mijn evenwicht maar de stok en een reflex hield mij op de been. Terug op de baan gekomen en goed nieuws, een pompstation met winkel. Hier kon ik mijn bus terug vullen met drinkwater. Nog een 8 km, en we zijn er. Ik deed het nu op mijn gemakske, ik was zeer vroeg vertrokken. Een paar keer stoppen om te drinken. Af toe wuifde of toeterde de bestuurders om te groeten. De wagens met druiven bleven mij passeren. En dan kwam ik aan in de stad, de voorstad heeft enkele winkels, maar een bar zie ik niet. In het centrum, een hele drukte, allerlei winkels, bars en restaurants. Veel mensen op stap hier. Ik moest er helemaal door om tot het hotel te komen, hotel Peni. Aan de balie mijn boekje laten lezen, duim ging omhoog. Ik kreeg een andere kamer, een betere zei de man. Ook hier kreeg in een briefje als bewijs van overnachting...voor de politie zei hij. En wat deed ik als ik op de kamer kwam…ik plofte neer op het zachte bed en …………zzzzzzz. Vandaag 22,1 km (3498,7 km) Grtjs Leo