Van Vasharejca, Macedonië naar Prilep, Macedonia

Vandaag een belangrijke dag voor mij...mijn pensioen wordt betaald...verstodde. Ja gisteren, tent opgeslagen, en siësta en amai ik viel als een blok in slaap. Tot een boer en helper zijn veld ging ploegen met twee tractoren. Ja dan was het gedaan met de siësta. En ook mijn slaapmatje heeft het begeven, een klein fit denk ik want na een uur is het matje plat. Om het uur opblazen zeker...verstodde. Heb al eten gekocht, goulash met spaghetti en een tweetal snikkers.

Onderweg gisteren, was er nog een Frans militair kerkhof, waar er 7000 soldaten begraven waren uit de eerste wereldoorlog. Een moment van stilte voor deze duizenden soldaten.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Bitola het Salonica front . Bulgarije en de centrale macht, namen de stad op 21 november 1915 in, en in 1916 werd het heroverd door de geallieerde troepen. Bitola was verdeeld in het Frans, Russisch, Italiaans en Servische secties, onder het bevel van de Franse generaal Maurice Sarrail. Tot de overlevering aan Bulgarije in de late herfst 1918, bleef Bitola een frontlinie, en is bijna dagelijks gebombardeerd door vliegtuigen en geschut, de stad werd bijna geheel verwoest.

De mist bleef nog altijd hangen, het zicht was beperkt, weinig foto's dus. Eigenaardig dat ik niet veel dorpjes of gehuchten tegenkwam, wat ik wel tegenkwam...waren mijn vrienden, de blaffende en soms loslopende honden. Mijn truc was bukken en weg waren ze...dat heb ik ondertussen wel gehad. Een herder met zijn kudde schapen zonder honden, vroeg mij waar ik naartoe ging. Hij is een Griek. Een auto stopte en wou mij een lift geven maar dat deed ik niet. Ook de herder kon niet volgen waarom ik te voet ging. De mist bleef nog altijd hangen. Weinig foto’s dus. Onderweg zowaar een pacht van vuilnis dat werd verzameld. Ik heb het al gezegd dat de wegen en beken en rivieren, gebruikt worden om afval te storten. Dat is iets dat ik in de Balkan al meer gezien heb. Een auto stopte om mij een lift te geven, ik bedankte hen, en hij wuifde vriendelijk. Op een iets drukkere weg reden de auto’s wel zeer hard, alsof ze geen tijd hebben. Ik was bijna de vallei over, de bergen werden zichtbaar. Zoals ik reeds zegde de vallei is zeer vruchtbaar, km lang landerijen en boeren in beweging om hun land te bewerken. Bij het binnenkomen van Prilep, verschillende fabriekjes van allerlei slag. Metaal, steen, melk, graan, garages en daarna brede straten die me naar mijn overnachting leiden. Gasthuis Breva, ik melde mij aan...dat was even moeilijk, de jonge juffrouw sprak geen andere taal, met tekens en gebaren deden we ons best. Een beetje later kwam er toch iemand die me hielp in het engels. Ik kon mij instaleren op de kamer. Eerst mijn tent laten drogen in de badkamer en mij dan neer geplaveid op het bed. Voor morgen is mijn volgende doel, de stad Kavadarci een trip van 48 km ver. Ook deze zal ik halveren en ergens een overnachting moeten vinden of desnoods wildkamperen. Vandaag 23,4km (3444,2 km) grts Leo