Van Sportska ul. 3, 52420, Buzet, Kroatië naar autocamp Preluk 1, Rijeka 51000, Croatia

Een extra break was eigenlijk geen goede gok. Het weerbericht klopte niet. Een paar druppels ja en dat was het. Het speenvarken wachten op mij. Ik de grill bar binnen. Een mooi plaatsje buiten. Een lieve jufrouw nam mijn bestelling op. Ik neem speenvarken....dat is een goed idee zij ze. Met een glaasje rode plaatselijke wijn moet dat toch wel goed smaken. En daar zijn ze er mee...amai een serieus bord. Verdekke, het is veel te zout. Dat sloeg wel even tegen. De juffrouw vroeg en smaakt het. Is te zout zei ik...och zei ze, en ze was weg. Ja, dan is het zo maar. De koffie en de grappa waren gratis zei ze met een verlegen lach. Ok dat hebben we weer gehad. Naar mijn kamer alles inpakken om morgen op tijd te vertrekken. Morgen op naar meer als duizend meter hoogte. Buzet het oude gedeelte ligt op 220 hoogte, en het nieuwe waar ik sliep is een 130 meter hoog. Dus dat is morgen een dikke 900 meters klimmen en ongeveer een 21 km ver.
Met die gedachte van het is geen probleem, vielen mijn ogen dicht en viel ik in slaap. De nacht was vlug voorbij. Opstaan en klaarmaken voor de rit naar de berghut Kortina op 1010 meter hoogte. Gps ingesteld en op weg. In het begin op een macadam...gaandeweg en voor de verdere etappe paden. Ik voelde mij goed na die extra rustdag. Het ging voorlopig langzaam naar boven, met ook hier verrassende panorama's. Weinig volk onderweg. De dorpjes zijn half bewoond, heel rustig en verlaten. De zon begon zich te moeien en warmde mij op, het zweten kon beginnen. Ik had ook mijn pet ergens vergeten. Een sjaaltje beschermde mij tegen de zon. Altijd maar stijgen en stijgen zal blij zijn dat ik de zee zie. Het pad is goed aangegeven en ook mijn gps werkt goed mee. Maar nu kwam ik op een pad dat niet aangegeven is op gps. Maar er kan niets gebeuren. Ik ga de goede richting uit. Vooruit dan maar dat risico loop ik. Het pad blijft flirten met de juiste richting. En ik had goed gegokt, ik kwam op de juiste plaats. En de gps was terug mee. Nog steil omhoog het was al bijna 12, uur. Ik had al verschillende keren gestopt om te rusten en te drinken. Daar was een bron met een kraantje...geen water. Twee dames riepen iets...en dan in engels, no no een beetje verder heb je water. En amai daar heb ik wat gedronken en mijn voorraad bijgevuld. Bedankt dames. En ik verder naar boven…nog een km.

Ik kwam daar aan ...............en het was dicht. Amai ik zat in mijn rust modus. Vlug beslist, alles is hier dicht, geen water en mijn smartphone heeft nog 21% energie. Niet getreuzeld, richting naar de zee. Het was 13 uur en ik had 22 km en nu nog 21 km en het is steeds dalen. Met al deze factoren tezamen ...zodus ik doe het. Met een vaart zoals een speedmars. De eerste 5 km dan toch. En dan dacht ik hé wacht eens even, ik heb toch die zonnebatterij oplader. Dat is zeker dat verstodde, gekregen van mijn broer Guy. Gestopt en direct deze oplader geactiveerd. Nu kan ik gerust mijn gps blijven gebruiken tot mijn tweede doel de zee. Precies een dubbel schift…ik hoop dat ze den bond niet op mijne dak sturen. Natuurlijk het is steeds dalen, maar de weg met steentjes ging op en neer…en er kwam precies geen einde aan. Onderweg waren ze bomen aan het rooien...ok dan kan ik al niet meer verloren lopen. Op en naar beneden…het bleef eigenlijk duren. Ja dat heb je wel met een dubbele schift. En dan kwam ik stilaan terug in de bewoonde wereld, ik vulde mijn bus terug met water. En dan zag ik de zee, prachtig, ik zat nog op een 500 meter hoogte. Nog 10 km te gaan. Ok volle moed verder, voorlopig alles nog ok, ik heb blijkbaar een superdag vandaag, die onverwachte rustdag heeft er wel iets mee te maken. De zon was wel ongenadig, zweten en nog eens zweten. Ik had een handdoekje om mijn hoofd gebonden om die zon toch een beetje op afstand te houden. De glinstering van de zee kwam steeds dichterbij. Misschien moet ik, van hier al een duik nemen. Maar dat is nog te hoog. Op de weg een pad naar rechts...en dat was letterlijk een trap naar beneden. Ik zit hier op 200 meter. Dat heeft wel moeite gekost om deze trap van beton te maken. Het ging langs veel huizen, met af en toe panorama zeezicht. Ik had nog een beetje water en stopte om te drinken...verdomme zei ik, ben mijn handdoekje kwijt…ik drinkt mijn bus leeg ...en ...ja ik heb mijn handdoekje om mijn hoofd voor de zon…grapjas amai amai. Uiteindelijk was ik beneden op bijna 0 meter. Dat was me wel een dagje om nooit meer te vergeten …de langste dag tot hiertoe ...ik was blij toe te komen op de camping. En ik kon nog PAP zeggen. Ik zit nu op het autocamp Preluk. Vandaag 46.5, km (1963,8 km) Grtjs leo

https://www.youtube.com/watch?v=FoGhyrKo-dE