Van Santo Stefano Di Cadore, Italië naar Prato Carnico , Italië

De eigenares van camping Comelico te Campolongo di Cadore wenste mij verder nog veel succes met mijn wandeling. Ik bedankte haar, en ging dan maar gaan slapen in mijn tent. Het regende nog steeds. Ik stelde vast dat er water binnenkwam. Ja dat onderzeil ligt toch goed. Ik bekeek de binnenkant tent, en dat het water binnen kwam via naden. Wat is dat voor een tent, met mijn handdoek depte ik het water weg. Niet te doen, misschien moet ik ponderkens kopen, om het water weg te scheppen, en eendjes of een zwemband misschien ook. Haha dat is een badkamertent, amai amai. Weinig aan te doen als handdoek steeds weer uitwringen. Mijn spullen bleven droog, het meeste zit in een plastieken zak. Had ook een plastiek als binnenzeil en mijn poncho uitgespreid. Ogen toe en slapen, s'nachts nog een paar keer handdoekje wringen. Rond 4u stopte het met regenen. Om 6 uur eruit. Eerst gsm in het sanitair gedeelte late opladen. Alle materiaal uit de tent naar een droge plaats. De poncho en zeil binnenin waren drijfnat. Opgekuist binnenin, tent nat ingepakt. Ja, dat wordt zoeken naar een nieuwe tent. Met deze badkamertent, is het niet te doen. Wegooien nu, is ook niet verstandig, heb ze nog nodig. Rond 7 u vertrokken, voor een tocht van een 19 km. Het was bewolkt maar het bleef droog. Ik moest over de bergen, aan de andere kant naar een Albergio Pradibosco. Van 900 over 1542 Farcella Laverdet, naar Albergio. Via een wandel fietspad naar omhoog, met vergezichten, en vele dorpjes. Rond 10:30u was ik boven. Even stopten om te drinken, en daar kwam een vrouwelijke biker aangewandeld. Ook zij stopte om te drinken...we raakten in gesprek, zij sprak enkel Italiaans, ja gebarentaal en een beetje engels van haar. Zij heette Erica, zij wenste mij proficiat met mijn tocht. Ze moest dezelfde richting uit. Ok, de weg ging omlaag, zij bewaarde haar tempo, ik een beetje voorop. Toen ging het omhoog, zij wees naar de richting, en hop omhoog. Ik moest een hoger tempo aannemen om haar bij te houden, het bleef stijgen, en ik moest afhaken, ze stopte even om mij te laten bijkomen. Ik zei dat ze als een hinde naar boven ging, ze lachte en balde haar vuisten. Ik vroeg of ze een foto wilde trekken, natuurlijk. Dan wilde ze een foto van ons beide, geen probleem. Dan terug omhoog, weer kon ik haar niet volgen, zweten wel ja, en dat stijgen bleef maar duren, hier klopt iets niet. Ik riep haar en zij stopte, even controleren zei ik, en het was niet de goede weg voor mij. Zij zegde dat ze naar een rifugio naar boven ging, ik zag op de kaart, neen was de verkeerde richting voor mij. En zij maar lachen met mij. Een beetje verder was er een splitsing, die me terug op de goede weg zou brengen. Zij moest naar boven. Zij wenste mij, en ik haar nog een goede tocht. Dat was een stukje omweg, met haar te volgen, zij als een hinde en ik als …… vul ieder het voor zich maar zelf in! Waar zat ik toch met mijn hoofd. Het pad naar beneden was niet duidelijk, in de verte zag ik nog Erica, ze wuifde. Op de bomen stonden tekens, maar plots niet meer. Nog een beetje door gegaan, en dan niets meer. 1 km beneden ligt de weg, volgens gps. Door het bos dan maar hé, en het was wel te doen, maar plots werd het veel steiler, en het werd steeds moeilijker. Ik vorderde langzaam, en zwetend. Een paar keer viel ik, zonder kleerscheuren maar mijn broek vol met slijk. Al mijn aandacht en energie nodig om veilig beneden te komen, het was wel stijl naar beneden, van boom tot boom en vasthouden aan alles wat ik vond. Te stijl, een beetje rond en ik kwam in waterbedding met rotsblokken naar beneden. Klauteren, heel voorzichtig, het was glad er stroomde ook water. Een paar keer uitgeschoven, bomen overkruipen, ja dit was geen pad. Dikwijls info gps om juiste richting te gaan. Nog 200 meter noteerde gps. Ik zag nog geen weg, verder naar beneden, het terrein werd iets gemakkelijker, en daar was de weg. Oef dat is gelukt. Ondertussen was het ook beginnen te onweren in de verte. Op naar de Albergio en die...was gesloten. Even zitten op een bank, overleggen met mezelf. Volgende is 6 km verder. Na 10 minuten onweer en regen, poncho aan, en verder. Na een dik uur aangekomen en nat en geloof of niet maar ook gesloten. Terug overleg, met mezelf. Een Albergio 5 km verder, het bleef maar regenen. En verder, de weg ging langzaam naar beneden. Poncho beschermde me wel tegen de regen, maar kwam er wel door. Mijn linkerschoen bleef droog, bij de rechter voelde ik nat, waarschijnlijk door de slagregen. Achter een bocht moest het zijn, ja daar is Albergo Al Sette Nani in Prato Carnico. Ik naar binnen, vraag naar een kamer voor een nacht. De man zei wacht even... hij kwam terug, is ok, oef ik kan slapen en wat spullen laten drogen. De man vond het enorm wat ik deed, en hij gaf mij complimenten. Amai dat was mij het dagje wel. Ik had misschien beter Erica blijven volgen, maar ja wat morgen dan. Vandaag 35,9 km, het was om 16u dat ik aankwam Het was een bangelijke dag, met alles erop en eraan (1476,2 km) Grtjs leo