Van Rrogozhinë, Albanië naar Belsh, Albanië
5 oktober 2016 - Belsh, Albanië
Gisteren geen mogelijkheid om iets te eten, zij brachten ons nog een mini pizza en een olijfbroodje. Zo hadden we toch iets binnen. Nog iets gedronken en daarna koffie met een slaapmutsje een raki. De ober sprak maar een paar woorden Engels, als afsluiter deed hij ons rakiglas extra vol en was van de zaak. Daarna zegde hij allerlei dingen en wenkte dat ik moest meegaan naar de stad…dat zag ik niet zitten, hij vroeg het enkel aan mij, dat verstond ik niet, verstodde! Nee, nee wij gingen slapen. En hij wenste ons een goede nacht. Eruit om 6:30, en ontbijten, warme melk en een broodje met choco. Daarna koffie en water. Nu zijn we klaar om terug te vertrekken. Rugzak op de rug en ze wuifde ons uit. De voorbije dagen vroegen we een aantal keren de weg, en steeds stuurden ze ons altijd via de grote wegen. Nu ook wees de man van het hotel dat we langs de autobaan moeten gaan. Maar wij volgde de land en boerenweggetjes, die soms wel in slechte staat zijn. Maar de tijd heeft hier wel stilgestaan, de mensen werken hier met eenvoudige middelen op hun velden. Onderweg iets uniek een kalkoenhoedster die de dieren begeleide, dat hebben we nog nooit gezien. Soms door die landbouwweggetjes, weet je gewoon niet waar je moet zien.
Alles is eenvoudig, weinig landbouwmachines. Veel karren met ezels en paarden en mobylette. Aan een school riepen de kinderen om een foto. Ok dat deden wij, maar een meisje mocht niet mee op de foto, alleen jongens. Een lerares kwam buiten, en lachte en praatte met ons. Ik liet het boekje lezen…en plots was ze weg de kinderen aansporend om binnen te gaan. Dat heb ik al enkele keren ervaren in Albanië, dat ik het boekje liet lezen en dat ze ineens afstandelijk werden. Wij denken dat dat te maken heeft met het Albanese verleden die dikwijls met conflicten gepaard ging. Het blijft een onvoorspelbaar land, de mensen spreken ons aan voor een koffie of op een nieuwsgierige en vriendelijk manier vanwaar we komen. Aan een bar werden we uitgenodigd om een koffie te drinken. Een man aan de bar had al in verschillende landen van Europa gewerkt. Na hij daar vele jaren heeft gewerkt, is hij nu terug in Albanië en werkt er in een aluminiumfabriek. Het viel ons ook op dat dat er veel half afgewerkte huizen stonden. We vroegen dat aan een man die behoorlijk wat Engels sprak. Een reden is dat er veel Albanese gezinnen in het buitenland werken. Zij kopen een stuk grond en bouwen dan geleidelijk een huis tijdens hun vakantie. Op deze manier hebben ze na jaren een huis.
In ieder dorpje zijn er winkeltjes en barretjes, meestal mannen en weinig vrouwen. Het is hier hoe dan ook een mannenwereld. Van emancipatie is hier geen spraken. Onderweg worden we dikwijls uitgenodigd voor de koffie, maar overal kunnen we niet stoppen. We kwamen aan in Belch een groter dorp gelegen aan een meer. Nu moesten we een slaapplaats zoeken, er zijn hier geen hotels of ander onderkomen. Vandaag 32,7 km (3050,4km) Grtjs Leo en Johan
Henk de Lange, Kees Dasselaar