Van Prilep, Macedonia naar Vozartsi, Macedonië

Prilep, is een stadje dat meer in het binnenland van Macedonië is gelegen. Na het inchecken in het hotel, eerst een de siësta en dan een douche. Ik besloot het stadje te verkennen, ik ging op zoek naar het centrum, de eerste straatjes stelde niet veel voor. Straatje in straatje uit, tot ik aan een brede straat kwam, en ik zag daar een overvol terras, ja hier moet ik zijn. Wat verder inderdaad een pak drukker met kleine straatjes en winkeltjes. Me neergevlijd op een terras in een zetel, een frisse pint, en mijn dorst was gelest, verstodde! Even terug naar het hotel, om mijn verhaal te schrijven. Daarna iets gaan zoeken om eten. Wat dacht je van een pizza...verstodde, een mens moet toch eten. Terug naar het hotel, en klaarmaken om te slapen, maar eerst moet ik de rest van mijn verhaal nog afmaken...maar ik viel in slaap zzzzzz. Plots, rond 1 uur schoot ik wakker. Ik werkte dan maar met slaapogen mijn verhaal verder af. Ik werd gewekt door mijn smartphone. Opstaan dus, het was 6:30. Mijn tent had ik te drogen gehangen in de badkamer, ok die is droog. Alles inpakken, en ontbijten. De dame keek raar toen ik vertelde wat ik deed. Ze stak haar hand op bij mijn vertrek. Op weg dus, in de richting van Kavardarci, zo een 50 km. Maar dat is te lang. Ik zal onderweg weer wildkamperen, of ik moest iets anders tegenkomen. In mijn achterhoofd hoopte ik om een 30 km te doen...dan resten mij morgen en 20km, we zien wel...verstodde. Eerst nog de stad uit langs de baan. Daarna, een verharde weg op, onderweg jagers in actie, een vijftal jagers liepen in lijn door het terrein met hun honden. Op wat ze jagen weet ik niet, misschien op fazanten en eenden! In ieder geval de kogels hoorde ik zoeven, wel niet in mijn richting. Wat verder mijn getrouwe grommende honden, en klaar om te bijten. En als ik mij buk ...zijn ze weg, wel ne goeie truc. Mijn stok tikt verder, soms peilde ik de diepte van het slijk met mijn stok. Het was wit slijk precies plaaster. Deze weg hield mij een 20-tal km van de baan. Geen verkeer dus. Bij mijn vertrek zat ik op een 600 meter, ik steeg langzaam naar de 1000 meter, omgeven van de bergen, ging het nu langzaam naar beneden naar de 350 meter. Prachtige zichten onderweg, spijtig dat er toch nog wat mist hing, maar deze trok wel langzaam weg. Op deze weg een camion volgeladen met hout, de man stopte en vroeg me waar ik naartoe ging. Ik legde het hem uit en zijn duim ging naar omhoog, en hij reed voorzichtig verder op deze hobbelige weg. 12 uur tijd om te eten. Worst met brood, voor de verandering haha. Nog een 11 km te gaan en dan schieten er nog een 20km over voor morgen. Dan zal ik vandaag een dikke 32 gedaan hebben, amai amai. Op pad en verder, uiteindelijk kwam ik terug uit op de baan, nu oppassen geblazen. De auto's reden hard, ik drukte mij zo dicht mogelijk aan de kant van de weg. Stilaan kon ik op zoek naar een plaats om mijn tent op te stellen. Dat duurde niet lang, een plekje gevonden verschuild achter een bosje. Tent opzetten en rusten.
Vandaag 32,4 km (3476,6 km) Grtjs Leo