Van Ponte di Legno, Italië’ naar Lago Del Mandrone, Fraz. Mandrone, 38088 Spiazzo TN, Italië

Video - Even genieten van de mooie natuur

Gisteren vroeg gaan slapen, ik verwacht een zware etappe. Om 6 u liep de wekker af. Ik was al vroeger wakker, maar bleef toch noch even liggen.
Opstaan en om 6.20 was ik vertrokken. Van 1257 meter naar 2970 meter…dat beloofd. De eerste kilometers gingen langzaam omhoog. Tot aan een pat, waar men info kon aflezen. Mijn refugio stond er niet mee op. Mijn gps en kaart zegde echter dat het de juiste riching was. Ik vroeg het aan de enige wandelaar, maar die wist het niet. Ok dan maar ik vertrouwde op mijn gps en kaart. Verder dan maar, en het ging fiks omhoog, ik forceerde me niet, maar het vergde mij wel veel inspanningen. Af en toe stopte ik om te drinken. Ik kwam al stilaan aan 1800 m. Nog 1100 meter stijgen dus. Een paar foto's en verder, omhoog. Het landschap veranderde stilaan, boven de boomgrens, rotsachtiger en moeilijker begaanbaar. Op 2100 m moest ik normaal afslaan naar links.......maar er waren geen merktekens van de kleuren rood en wit. Het pad ging rechtdoor met de nr. 42. Ik nam mijn kaart en zag dat deze weg compleet een andere richting uitging. Wat nu dacht ik, ik zocht nog naar mijn pad maar vond het niet. Nochtans de kaart en gps, gaven aan dat ik naar links moest. Ok dan maar, dan volg ik mijn gps die het pad aangaf. Pad er was geen pad, alleen rotsblokken en losse stenen. Ik voorzichtig naar boven, klauterend over de rotsblokken en grind. Het was vrij steil, mijn gps zit nog altijd op dat zogenaamde pad. Ik dacht als ik boven ben zie ik dat pad wel, want het splitst daar. Het was bijna rotsklimmen met de rugzak als ballast. Verschillende keren uitblazen. Nog een stukje en ik ben er, dacht ik. Boven gekomen wachtte mij een verrassing …een gletsjer die naar boven ging. Amai wat nu, ik zat op 2400 meter. Mijn gps vertelde dat ik de gletsjer over moet. Amai dat is balen, ik had ook geen wandelsticks bij om als hulpmiddel te gebruiken. Ja en terug is ook geen optie, ik zag dat ik via de rotsen toch vrij steil naar boven ben gekropen. Naar beneden is veel gevaarlijker als via de gletsjer.
Stap per stap naar boven, en het werd steiler en steiler. Ik was verplicht om steunpunten met mijn schoen te stampen in de sneeuw, die nog vrij stevig was. Een rotsmassa gaf mij een alternatief om daarlangs naar boven te gaan, niet voor lang, te veel risico. Ik ging verder langs de gletsjer. Nog een 100 m dacht ik, en plots zakte ik weg in de sneeuw, soms tot aan mijn knieën. Ja, wat nu, ik keek achter om, nee ik moet verder. Na 50 meter ploeteren, uitschuiven waarbij mijn voorarm licht gekneusd is, door een val om mij tegen te houden. Ik kwam terug op hardere sneeuw terecht, en kwam boven. Maar de gletsjer liep verder, dit is zeker balen. Gelukkig niet zo ver als het eerste stuk, stap voor stap naar boven, ook gps vond dit de goede richting. De gletsjer liep door, maar ik moest linksaf, gps gaf 2900 m aan. Links was het steil naar boven met rosten en sneeuw. Ik klauterde langs de rosten, maar bij de rotsen zakte ik weg in de sneeuw. Besliste dan op de hardere lagen sneeuw mij naar boven te stampen. Het laatste stukje langs de rotsen was nog een stevige klimpartij. En hop ik zat op de pas van 2970 meter. Daar lagen resten van de oorlog” pinnenkensdraad” onder meer. Beneden zag ik de refugio dat, wordt nog een uurtje afdalen door zeer rotsachtig gebied. Eindelijk kwam ik aan de refugio Mandron "Città di Trento" - Mountain Hut, na eerst wel enkele keren gevallen met gevolg van schaafwonden aan mijn knie. Een man vroeg mij van waar ik kwam, via de gletsjer zei ik, hij keek mij aan, en zegde dat ik zot was, eigenlijk had hij wel gelijk, hij las mijn boekje en zij, respect (maar volgens mij dacht hij wel het zijn van). De uitbater vroeg of ik gereserveerd heb, ook hij las mijn boekje en het was ok. Onder tussen was het 16 u geworden ik was bijna 10 u onderweg voor 15 km. Dat was mij wel een dagje, maar eerlijk gezegd dit is niet voor herhaling vatbaar, te gevaarlijk en eigenlijk niet verantwoord. Mijn ervaring met deze tocht zet mij wel tot nadenken, dat voorzichtigheid steeds moet primeren!
Maar nu zit ik wel op Sentiero della Pace (Het pad van de vrede (in het Duits Friedensweg) is een berg pad langs meer dan 520 kilometer en goed onderhouden, en heeft  de verbinding met Stelvio naar de Marmolada. Sentiero della Pace is ook een langeafstandsroute, bewegwijzerd met de vredesduif, op het front vanaf de passo dello Stelvio richting Gardameer en via Rovereto, hoogplateau van Asiago richting Dolomieten. Er werd het zwaarst gevochten in de regio. In 1919 werd vanwege het Verdrag van Saint-Germain Zuid-Tirol Italiaans grondgebied omdat Oostenrijk-Hongarije de oorlog verloor. Het pad is mijn vriend de komende weken.Vandaag 15 km (1042,3 km) grts Leo