Van Paluzza Udine, Italië naar Paularo UD, Italië

Weeral goed gegeten in Albergo Italia, bij Massimo. Was wel blij dat hij open was, anders ja dan was het in het wild slapen zeker. Was voor 6u al wakker, het ontbijt is pas vanaf 7:30 u. Ogen terug toe…maar blijkbaar is dit mijn uur, zal maar opstaan. Dan mijn materiaal maar eens controleren. Slijt op mijn kousen en een T-shirt. Ook mijn rugzak twee scheurtjes, maar die haalt het wel. Ontbijten en weg. Maar eerst betalen, en Massimo had een aangepaste zeer redelijke rekening voor mij. Bedankt Massimo, en dat het goed gaat met je zaak. Op weg dus, de zon schijnt in zijn volle glorie met een helderblauwe lucht, die de bergen uit de bewolking bracht. Ik had twee opties, ofwel 12 km naar Rifugio Castel Valdaier, of 14km verder naar Refugio Cason Di Lanza. Ik denk in mezelf, ik ga voor de korte, de laatste tijd veel te veel km, daarmee neem ik nu meer mijn tijd

Zogezegd en zo gedaan, Ik starten in Paluzza op 614 meter richting Tausia 937 meter via een wandelpad 404. De zon deed haar best, en perste tezamen met de inspanningen het zweet uit mijn lijf. Drinken, en af en toe een foto nemen, best te doen met de onbewolkte lucht die daardoor de bergen in al haar pracht laat zien! Een oudere dame wees mij de weg, waar ik naar toe moest. Hogerop altijd hogerop...wat verder een pad op de gps dat er niet meer was. Een bewoner helpen mij op een ander pad, dat volgens gps ok was. Ik zat nu op de route 447, die moest ik blijven volgen tot aan de Rifugio. Onderweg een man die vroeg waar ik naar ging, ik noemde de naam, en hij zei langs deze weg. Voor mij was dat een vraagteken, een pad op de gps was de goede richting. De vrouw van de man kwam uit het bos, met een zak vol paddenstoelen, ze liet het me zien. De Refugio is dicht zeiden ze, “wat zeg je”, de Refugio is dicht. Daar gaat mijn halve dag rust, ik zat al in die modus. Eerst naar daar, dan zien we wel. Na een km, zag ik de dame en de heer van de paddenstoelen terug, nochtans de man had gezegd dat dit niet de goede weg was. Die zal zeker denken dat ik anders de paddenstoelen stuktrap. Nog eens drinken, en inderdaad de Refugio was gesloten. Verdomme toch, terug de schakelaar aan om naar een andere Refugio, hopelijk is die wel open. Mijn bus gevuld met fris bronwater. De weg 447 volgen dus, zit nu op 1340 meter. Afzakken naar 1000 meter via dit pad. De modus rust kan ik vergeten, op naar de Rifugio.

De zon was nog altijd van de partij, het was 13 uur, nog even en ik ben beneden, om dan terug naar boven te gaan, “haha”. Voorlopig alles onder controle maar wat nu, “het pad houdt op”. Wat nu weer, ja ik ben wat te ver gegaan. Terug naar boven, tot op het punt van splitsing, maar ik vond dat pad niet direct. Ja hier is het, maar na een tijd is dat pad plots verdwenen, ingestort en weg pad. Ik had het kunnen denken, ik keek rond en vond min of meer een pad of toch een spoor dat op een pad lijkt. Het was wel moeilijk begaanbaar, met een diepte rechts. Plots, pad weg! Naar beneden kijkend zag ik het pad weer, ik moest daarvoor erg steil naar beneden. Van boom tot boom, en van tak tot tak, en licht schuivend naar beneden. Toch wel gevaarlijk en dit voor een officieel pad. Amai ben er! 50 meter verder weer geen pad meer, dan heb ik eens goed geroepen in dat bos. (Niet Leooooooo, want dan komen de koeien hé). Er was geen doorkomen aan. Hier stond ik nu, alles steil naar beneden en rotsachtig ook. Het viel mij op dat de aanwijzingen rood en wit vrij pas geschilderd was…zou die dan met zijne verfpot ergens beneden liggen? Ik keek rond, maar niets te zien! Raar!

Een flauw spoor dat nog niet eens lijkt op een pad, leiden me terug naar het pad met de geschilderde tekens. Volgen dan maar en plots houdt het terug op. Man man toch! Ik zag naar boven en zag een boom met de kleuren rood wit opgeschilderd. Maar dit kan toch niet…hoe moet ik daar geraken, een stuk van het pad was gewoon afgebrokkeld. Bij het steil naar beneden gaan, had ik een stok gebruikt, en die had ik zeker nodig. Vooruit dan maar, zeer voorzichtig stap per stap, en mij behelpen met stok naar boven. Ik moest zelfs putjes maken in de grond om boven te komen. Alles is overgroeid, oef ik was door deze gevaarlijke passage. Hopend dat de rest in orde was ging ik verder. Ik zag het dat het nauwelijks te belopen was. Zeer voorzichtig verder, zeker met al die losse stenen, ja is zeer verraderlijk. Na een tijd kwam ik op de juiste weg! Ik heb wel mijn bedenkingen, of dat ze dit pad wel echt openhouden en zeker ook onderhouden. Nu nog ongeveer 8 km. Aan de eerste bron halt om te eten en te drinken, het was 14:30. Hebt wel energie en drinken nodig na dit helse stuk van deze etappe. Ik kijk op de kaart en zie dat ik op 972 meter zit, en de Refugio ligt op 1552 meter. Amai amai wat een dag. Langzaam maar zeker naar boven, steile stukken genoeg om mij voortdurend te laten zweten. Nog een km naar Refugio Casera Canson Di Lanza denk ik, en ondertussen denken, stel u voor dat het ook weer gesloten is, in ieder geval verder ga ik niet meer. En “joepi “het was open, ik bestel een groot water en een klein pint, en daarna mij installeren en even rusten op bed. Vandaag 26,7 (1526,1 km) Grtjs leo