Van Negotino, Macedonië naar Demir Kapija, Macedonië

Ik heb wat rondgelopen in het kleine stadje Negotino. Ik vond het stadje wel en beetje een warboel. Er staan wel lichten maar die werken niet, en een wirwar van autoverkeer. Voetgangers ontwijken, kriskras de auto's. Wel veel winkels en barretjes. Op zoek naar een restaurant, niet te vinden. En maar rondjes draaien om er een te vinden. Na een dik half uur, nog steeds niets gevonden. Moeten de mensen niet eten hier, er zitten er wel veel op de terrassen. Dan toch iets gevonden in een straat er zijn 3 eethuizen naast elkaar, misschien dan wel hier.... Naar binnen, amai dat is groot hier, ik nestelde mij aan een tafel en bestelden, de ober zei dat hij geen kaart in het Engels heeft. Hij zei vlees of vis, ik zij Macedonisch, steak zij hij. Ok doe maar met gemixte salade en kaas. Het vlees en de salade met kaas, smaakte heerlijk. Plots stond de ober er met dessert. Van het huis, amai tof en ik bedankte de ober. Terug richting hotel, wat op voorhand inpakken en gaan slapen. De wekker op 6:30 gezet. Tamelijk goed geslapen, wel een paar keer wakker...maar toch. Ik was snel klaar, een licht ontbijt dat ik zelf voorzien heb, en ik kon vertrekken. Vandaag ga ik naar Dermi Kapije. Mijn gps gaf me de juiste richting. Na enkele kilometers, een verharde weg. Ik had ook alles waterdicht ingepakt. Vandaag was het regendag, heel de nacht heeft het gekletterd. Het motregende nu, soms hield het even op. Mijn paraplu kwam goed van pas gekocht in Albanië, was nog een ideetje van Johan. Zolang er weinig wind is, is dit een goede oplossing. De weg was dan ook heel slijkerig, van dat plakkerig slijk. Ik werd steeds groter en groter, en had een beter zicht van de omgeving, haha …van het slijk dat bleef plakken aan mijn schoenen. ...verstodde. Regen en wat mistig, foto's nemen is dus beperkt. Terug de baan op, weinig verkeer maar ze reden als zotten. Het geronk van de motor, en ik ging al opzij, mijn vrienden de honden vandaag niet gezien. ...wel gehoord. Weer van de baan voor de laatste 5 km, even gestopt om te drinken. De weg zag er degelijk uit, maar hij ging stijl omhoog naar de heuveltop. Onderweg een pacht een enorme berg afval. Voorbij deze afvalberg niets anders dan gedumpt vuil op de weg, en dit zeker 2 km lang. Een serieuze tegenstelling, met de mooie vergezichten van de bergen en de omgeving, en het gedumpt vuil langs de weg. Ja, ik kan het niet blijven herhalen, het is duidelijk een Balkan probleem. Vanuit de heuvels was het stadje er ineens, aanleunend tegen een enorm hoog rotsgebergte. Ik moest aan de rand van het dorp, naar het hostel Rock Lands. Door wat straatjes en een brug over een rivier, was ik ter plaatse. Ik ging naar de ingang, en er hing een papier met gegevens waar ge de sleutel kunt afhalen. Ja zeg dat is balen dan moet ik helemaal terug, ik zette mij neer aan een tafeltje onder een afdak zeker bij dit motregenweer, en boos kijkend...en een dikke 20 minuten heb ik gewacht, en ik probeerde de deur te openen...maar die was niet op slot, met de sleutel aan de binnenzijde. Amai kieken dat ik ben, verstodde. Ik blij naar binnen, en mij geïnstalleerd. Ik was daar natuurlijk alleen. Ik ging het stadje in en zocht een bar met wifi, in het hostel is geen wifi. Daar zag ik dat ik een email had van hostel. Ze vroegen me wanneer ik zou arriveren. Ik belde het nr., en kreeg een vrouw aan de telefoon, Alex komt naar de bar waar u zit...zei ze. Daar was Alex hij begroete mij en hij dronk een koffie. We praatte wat met elkander, hij was instructeur in rots beklimmen, een sport die hier veelvuldig wordt beoefend. Hij komt van Rusland en woont hier al een aantal jaren. Ik vertelde mijn verhaal, ok zei hij. Hij nodigde mij uit om een bezoekje in het wijnmuseum, en ook archeologische stukken van opgravingen in de buurt. Het was normaal gesloten, maar ik kreeg een blitzbezoek met deskundige uitleg van de uitbaters daar. In het Engels wel te verstaan, verstodde. Vriendelijke mensen waren dat. Alex ging met mij mee naar het hostel en schreef mij in. Hij had nog een verrassing. Hij nam mij mee, naar sporen van de eerste wereldoorlog. In de rotsen stond gebeiteld 1916 Wilhelm 2. In deze rotsen zijn er ook bunkers en gangen. Terug naar het hostel, met nog een stevige handdruk voor Alex. Vandaag 22,6 km (3532,6 km) Grtjs leo

+