Van Mini-camping Primorje, Kroatië naar camping Pirovac, Kroatië

Mijn keuze om te overnachten, in Promorje, was een goede keuze. Klein en afgesloten, de eigenaar zegde dat hij pas een jaar open is. Alles is nieuw, het was er rustig. Vlakbij is er trapje naar beneden...ik was verrast, veel volk en een bar en restaurant, en zo vlakbij. Daar iets fris gedronken, en terug naar de camping, om ...jawel spaghetti boulonaise te maken met kaas en water, haha. Ben daar al een beetje specialist in geworden ondertussen. Was volop bezig met het eten, en de eigenaar bood mij een glas rode wijn en een schnaps aan. Natuurlijk aanvaarde ik dat, zou onbeleefd zijn, dacht ik. …om te weigeren, verstodde. Mijne spaghetti opgegeten, en het glas rode wijn opgedronken. Koffie gemaakt want ik had nog een schnaps. Afwas gedaan, en de eigenaar stond er terug met de vraag ik nog vlees op kon…ja dat kunt ge toch niet weigeren, haha. Een klein beetje dan, zei ik. Die kwam er met een bord af, met verschillende stukken vlees, frieten en groenten. Voilà, zij hij. Hoe ga ik dat op krijgen, dacht ik. En toch alles opgegeten. Bord en bestek afgewassen en teruggebracht. Ga zitten en drink een glaasje wijn mee met ons...dat kunt ge toch niet weigeren zeker, voor de derde maal zei ik ok. Er zaten drie koppels, de eigenaars en twee Duitse koppels. Wat gepraat, zij waren vooral geïnteresseerd in mijn tocht. Een half uurtje denk heb ik daar gezeten, heb ook nog een foto genomen van de eigenaars. Alhoewel ik moe was, toch met een goed gevoel, goede nacht gewenst en gaan slapen. De eerste maal op mijn nieuw slaapmat, een testcase dus. Het was ok, heb heel goed geslapen. In begin was er wel wat lawaai van muziek in de omgeving. Oor topjes was de oplossing. Was wel weer zeer vroeg wakker, nog even blijven liggen. Om 5:15 toch maar opgestaan. Op mijn duizenden gemakske alles ingepakt, nog eens rondgekeken...niets vergeten, ha hier mijne kromme stok Het getik van de stok kon beginnen. De campingbewoners slapen nog. Ik kwam op een hoofdbaan, met weinig plaats voor voetgangers. Het is nog vroeg af en toe een auto. De gps gaf deze baan aan. Het werd drukker, na een uurtje de route toch eens bekijken. En, ik had het gevonden, een vijfhonderd meter omweg en ik kwam op een weg die overging naar een pad, 15 km veiliger pad. En verloren lopen was ook onmogelijk...ik moest door een soort van landstrook tussen twee zeeën in. Dat was dan opgelost. Een drukkere baan oversteken en ik was gerust. Links zag ik de zee, en de olijfbomen beschermen me een beetje van de zon. Door een bos met kleine naaldbomen, hier had de zon vrij spel. Het was 10 uur en al behoorlijk warm. Is dat omdat ik altijd maar meer naar het zuiden ga, klonk het in mijn hoofd. De rugzak weegt iets zwaarder door het slaapmatje van 1 kilo, het andere woog minder. Ik loop op deze weg rustiger, rondkijkend naar alles wat ik kan opnemen met mijn ogen. Gisteren had ik wat last van mijn linker heup. Ja die lange drukke autoweg wilde ik zo snel mogelijk vanaf zijn. Daarom had ik gisteren toch wel een geforceerde pas. Een kleine kudde schapen met herder passeerde mijn weg. De herder zij iets, sprak geen of zelfs een beetje engels...hij gaf me dan een handdruk. Een lachende man met zijn schapen. Bikers passeerde mij hier ook. Een paar auto's maar op heel deze weg. Dan afslaan aan een pad. Met de nodige keitjes bezaaid. Slingerde door de lage dennenbomen. Einde pad aan de overkant van een baan, een weggetje niet op gps te vinden. Kwamen daar ook twee Duitse joggers aangelopen, die vroegen waar de weg naartoe ging. Kort gepraat, en waren zeer verwonderd van mijn km tot hiertoe. Beide gaven mij een hand, en zoef ze waren weg. Terug langs een drukke baan voor 3km, daarna een weg naar de camping. Op die weg kwam ik zowaar een wandelaar met rugzak tegen, het was een Duitser, hier zijn wel heel veel Duitse vakantiegangers. Hij sprak mij direct aanvang waar kom je, ik legde hem het verhaal uit, en vroeg waar hij naartoe ging. Naar het noorden, maar nu is het wel te warm. Nog na wat gepraat groeten hij mij. Zeer kort erna riep hij mij terug, wilde een foto van mij en hem…niemand zal mij geloven zegde hij. Heb hem direct mijn gegevens doorgegeven, nu moeten ze u wel geloven. Alle reisverhalen vanaf het begin staan erop vermeld. Ok zei hij en wenste mij goede reis. Zoals gewoonlijk de laatste loodjes zijn het zwaarst. Op de camping aangekomen, direct een liter bruiswater gekocht om mijn dorst te lessen. Een jongeman, vroeg mijn documenten om in te schrijven. Mijn paspoort en het boekje gaf ik hem. Olala, dat is iets speciaal zei hij, ik gaf hem verder info en vroeg wat raad voor de volgende dag. Ik zou een stukje zee willen oversteken, en vroeg of dat ging. Hij deed alle moeite van de wereld om te helpen. Helaas onmogelijk, een erbij geroepen collega bevestigde dat dit niet ging. Trouwens zei hij, was een zwaar bewapend militair domein ten tijde van de Balkanoorlog. Ja dat wordt dan morgen rondgaan, niets aan te doen. Die km minder of meer maakt ook niet meer uit. Ik moest wat later terugkomen om de inschrijving af te ronden. Mocht mij instaleren waar ik wilde. Alles geïnstalleerd, en terug naar de balie. Er zat een andere jonge man. Maar ze wisten me te vertellen dat de inschrijving free was, niets te betalen. Bedankt daarvoor camping Miran in Pirovac. Nog een plons in de zee, en een douche. Siësta. Vandaag 27,1km ( 2272,8 km)Grtjs leo