Van Lithotopos, Griekenland naar Serres, Griekenland

Voilà, hier ben ik weer. Ik was dus naar boven gegaan naar mijn slaapplaats Alkioni. Het was een verademing om daar te rusten. Een heel mooi uitzicht op deze hoogte. Mijn voetjes protesteerde wel. Om te eten moest ik naar beneden en nee dat ga ik niet doen. Even zien wat ik nog heb, haha...spaghetti en rundsvlees in blik en een beetje brood. Ok, geen restaurant vandaag maar leo-food, verstodde. Dat wil zeggen, water in de gamel, en dan spaghetti...en laten koken. Ondertussen een blikje rundvlees in de pan...om straks op te warmen. Het was goed, deze selfcooking, en al doende leert men hé, verstodde! En nu was alles op, ik moet dringend gaan winkelen, om mijn voorraad terug aan te vullen. En nu mijn wel verdiende rust. Morgen nog een Heavy Day van meer als 30 km.

Ik werd wakker met een dubbel gevoel, vandaag een lange tocht, stilaan ga ik naar het einde van mijn onderneming. Maar heel eigenaardig reageert mijn lichaam, het wil precies zeggen ...het is genoeg geweest. Maar mijn geest wil verder, ja ik zal mijn doel wel bereiken maar…... Ik ging ontbijten en ze had mij beloofd om een picknick klaar te maken. Ik dus naar de eetruimte om te ontbijten...en ze gaven mij de picknick en een thee in een thermobeker. Jawadde dat is een vergissing. Ik neem dit pakket wel mee, maar ik wil nu ook wel een ontbijt. Ze bekeek mij en ze zei…ha ja, en ze begon een ei te roeren. Oef dat is dus ok. Ik bedankte haar!

Goed ingepakt tegen de kou en weg was ik. Een zeer frisse wind en nevel maakte het zeer killig. Ik wist dat ik weer de honden moest trotseren, maar ja dat was ik ondertussen al wel gewoon. De baan op en dan zeker 20 km langs een veldweg naast een brede beek, en door een vallei, ik zit nu op een 160 meter hoogte. Het ging een beetje omhoog en omlaag. De weg was links en rechts omgeven door riet en struiken, het zicht werd mij dan ook belemmerd. Vandaar ook de weinige foto's. En toch had het iets, af en toe had ik zicht op het water en zag ik opvliegende vogels. Twee keer stopte een jeep, om te vragen wat ik hier deed, de eerste wilde mij een lift geven, waarvoor ik bedankte. De tweede vroeg, denk ik toch, wat ik hier kwam doen. Op het einde van den veldweg, moest ik langs de baan voor mijn verdere tocht. Het was een en al katoen wat ik zag, en ze waren ook machinaal aan het oogsten. Volgeladen, katoenvrachtwagens, raasden over de baan. Hoog opgestapeld met zeil als bescherming. Het was een lange weg, op de middag stopte ik voor mijn lunch het picknick pak. Nog een 13 km te gaan. Mijn schoenen uitgedaan en uitgeklopt. Ook mijn rechter hiel begon pijn te doen…ja ik ben oud aan het worden ...verstodde. De vorige inlegzolen heb ik weggegooid, ze waren versleten. Deze waren de originele...maar blijkbaar toch ook niet zo goed...we zien wel. Ik kwam terug aan in een dorpje en mijn vrienden waren al aan het blaffen, haha. Met alle chinezen maar niet met den deze...dacht ik. Inderdaad, bijna iedereen in het dorp had een hond. Maar ze konden mij niet meer deren, als er een moest bijten, dan laat ik het jullie weten. Op de baan stopte een brommertje, hij wou mij een lift geven naar Serres. Nee zei ik, ik ga te voet, ondertussen klopte mijn linkervoet en ook de hiel van mijn rechtervoet…haha. Nog een viertal km…ik kan je verzekeren, ik weet ook niet hoe het komt, maar dat waren de langste vier km van mijn tocht. Tenminste dat gevoel had ik toch. Mijn stok tikte verder in het begin van de stad, en ik tikte ook de meters af, ik was blij dat ik er was, in het hotel Elpida. Vandaag 34,6 km (3694,7 km) Grtjs leo