Van naar Kanal, Slovenie naar Kromberk, Slovenië

http://vercauterenleo.reislogger.nl/video/09-08-2016.21847

Het was rustig in Kanal. Op mijn gemak nog iets eten, iets simpel genomen, kip, sla en frieten met een tafelwijntje. Om halfacht liep het vol. Vroeg gaan slapen. S, morgens, rond 6uur, alles inpakken, iedereen sliep nog op deze camping. Om 6:45 was ik weg. Ik had wat voorbereidingen gedaan voor deze etappe. Ik zou overnachten op een hoogte van 560 meter in een Refugio Koca aanpalend aan een museum Sabotinu. Ik zit op ongeveer een 100 meter. De eerste 2 km was door een oase van fruit en groeten, appelen, peren, druiven, perziken, frambozen, het leek het hof van eden wel. Daarna gedurende een aantal km industriegebied, fabrieken voor, plastiek, cement, hout, stenen…weinig mooie zichten en genoten heb ik ervan. Maar het is wel de mensen hun broodwinning. Op deze weg zag ik twee jonge kerels, plots riep er een naar mij, hey mijne vriend, ik maakte mij al sterk. En hij zegde dat hij mij een paar dagen geleden in hooggebergte gezien had. Ik kon mij al meer ontspannen en zei dat ik het mij niet herinnerd. In ieder geval wenste zij mij verder succes op mijn tocht. Na een tijdje voorbij Plave, naar rechts, weg van de rivier soca, en omhoog, een 460 meter hoogteverschil. Maar daar kon ik slapen haha. In het begin geleidelijk naar boven. Had wel een ongemak, mijn drinkbus vergeten bijvullen. Natuurlijk mijn eigen schuld. De zon scheen ongenadig, en ik zweette hard. Rantsoeneren dat water, boven kun je drinken, zoveel je wil.

Een jeep kwam aangereden op deze keienweg. Hij stopte, en zei iets in Sloveens, niks verstaan. Hij sprak ook geen Engels. Toch vroeg ik hem of de refugio open was, en ik deed met gebaren van een slaapteken. Hij schudde met zijn hoofd, en zei iets dat op 3 km verder lijkt…naar Solkan. Ja dacht ik die man verstaat er niets van, verstodde. Hij groette mij er reed door. Nog een slokje van mijn gerantsoeneerd water en verder. Het bos gaf me nu en dan wat schaduw. Nu naar links, en een pad op naar boven. Losse steentjes genoeg. Uiteindelijk kwam ik terug uit op een weg die naar de top ging. De warmte maakte mij wel moe, zal blij zijn als ik er zijn. Voor die top nog restanten van de oorlog, loopgraven en bunkers. Boven gekomen, helaba, het is hier stil. Twee gebouwen, het museum met bar en restaurant …gesloten, alleen in het weekend open. En de refugio ook, de man met de jeep had gelijk. Nog een slok water had ik, en nergens geen kraantje. Eten dan maar, mijn vuurtje bovengehaald en een blikje goulash in de gamel, en opwarmen. Ook daar zit vocht in die ik nodig heb. En dan weer op weg, over een kam met vele panorama's, en uitkijkposten van de oorlog. Een oude kapel was een ruïne, en vandaar ging het stijl naar beneden richting, Solkan. Ik vond het een redelijk pad, soms toch gevaarlijke punten, maar ondertussen ben ik al meer gewoon. Beneden in Solkan aangekomen, moest ik nog een 3 km verder naar een camping. Maar de eerste bar iets drinken…ik bestelde cola, ijsthee en een groot glas water...bijna onmiddellijk dronk ik alles leeg, grote dorst zeker. Daarna nog een cola, ik voelde mij al beter. Maar de zon bleef schijnen, ondertussen was het al 16u geworden, al aardig wat uren op stap. Onderweg naar de camping vroeg ik aan een postbode, of de camping open was, ja zei en wees de weg. Inderdaad de camping is open maar wat ik daar moet van denken, weet ik niet, het was een mini camping, ik sta er alleen...en het is niet zo proper…maar ja heb slaap gevonden. Geïnstalleerd, gaan winkelen... vanavond maak ik spaghetti boulonaise met kaas…op mijn vuurtje. Er is daar wel een gril bar aan de camping-hotel. Maar ik vertrouw het niet. In ieder geval voor mij een bewogen dag, nog even een koffie drinken en de tent in. Vandaag, 27.7km (1736,5 km), Grtjs leo