Van Hostel Yeti, Makarska, Kroatië naar Drvenik, Kroatië

Vandaag wens ik mijn broers Guy en Patrick een gelukkige verjaardag, ook voor al de andere jarigen, wens ik hen het beste, en vooral ook nog veel geluk. Onze Guy verwerkt dagelijks mijn tekst en foto's …daar kon ik niet onderuit! Haha! Mijn avond van gisteren was vrij gewoontjes, ja te veel toeristen, ze zijn soms het bekijken wel waard....verstodde. Nog maar eens gaan eten, het wordt precies stilaan een gewoonte…gemakzucht of zijn het de prijzen. Ge kunt hier eten voor minder dan 10€ als ge tenminste matig bent, maar dat ben ik niet altijd. Ik sliep in een kamer van vier, twee stapelbedden. Ik was daar niet alleen, een Duits meisje sliep daar ook. Ze was daar alleen op vakantie, ze deed een tour langs de kust met de auto. Ik vertelde mijn verhaal, en ze vond het knap wat ik deed. Het is natuurlijk zo, als ik zeg dat ik bijna 2500 km heb, en er nog 1500 km resten. Dan heb je wel hun aandacht, soms niet, maar dat zijn er niet veel. Ik zorgde dat mijn rugzak grotendeels klaarstaat voor de volgende dag, om dan s'morgens niet te veel lawaai te maken...dat is toch lief van mij he...verstodde. Was zeer vroeg wakker, en iets voor 6 uur was ik alweer op weg. Het is nog wat donker, maar het zal wel vlug licht zijn. De baan op zou ik zeggen, nu wat minder druk maar straks begint het weer...voorbijrazende auto's en vrachtwagens. Het is een deel van mijn reis waar ik door moet, het is zeer vervelend, algoed dat mijn aandacht gaat naar de wondermooie uitzichten en pareltjes van baaien. Soms denk ik wel, ik schrijf meer een baanverslag i.p.v. een reisverslag. Het behoort bij de tocht en hier moet ik door. Gelukkig zijn er ook lange stroken weg van de baan, dan voel ik mij beter en zonder gevaar rondzien. Nee Kroatië blijft mooi, en de moeite om te bekijken. Ik probeer zoveel mogelijk op wandelpaden en wegen te stappen, is niet altijd mogelijk, het moet de juiste richting zijn. Op van de baan af en een stuk naar boven richting bergen, en dan volgen op de flank met beneden de baan en de zee. Dat is al veel beter, dit is zeker voor een 8 km dat ik gerust ben. Op het reisverslag zie ik nu toch regelmatig namen van nieuwe sponsors, dat geeft mij zeker motivatie en boost om door te gaan. Het is telkens een schouderklopje en een por in mijn rug, dat ik dan nog veel mag gepord worden…verstodde. Op 150 meter hoogte is het ook de moeite om foto's te nemen, van de baaien en hun dorpjes. De laatste twee dagen, beginnen mijn spieren wel wat te protesteren. Het is al een tijdje geleden dat ik nog een rustdag had. Johnny Panis, zei dat ik moet rusten, dat ik geen 18 jaar meer ben. Haha. Ik zal er maar naar luisteren zeker want dat is ne hele kwaaie.... Trouwens mijn broer Guy zegt dat ook, en die is nog kwaaier. Mijn geest wil voort maar mijn lichaam zegt nee. Ok ik neem morgen een rustdag. Nog een paar km en ik ben er. Er zou een camping moeten zijn...en ik vond ze niet. Een kamer huren dan, ik draaide wat rond aan een plaatje, zimmer frei…en algauw was er iemand, een oudere dame. Ze wenkte en tegelijk moest ik wachten, ze kwam terug met een jonge dame die engels sprak. Marina heet ze, ik vroeg voor een kamer...geen probleem, prijs kamer 30€ met badkamer, balkon, dubbel bed en mini-keuken. Twee nachten, vlak aan het strand. Ik vertelde wat ik deed, ze bood mij direct een lunch aan, tonijnsteak met groenten en brood, dat is voor u zei ze. Ik bedankte haar, niet nodig zei ze. Het was in ieder geval lekker mijn rust kon beginnen. Eerst naar een bar voor een liter spuitwater.. in restaurant bar Bukara vlak aan zee, mijn dorst lessen. Het was een uitstekend plaatsje en heel rustig. Ik legde het geld op de tafel....de kelner zei gij moet dit niet betalen, hij schudde me de hand, respect ....zijn naam is Visok. Dat gaat hier precies als een vuurtje rond, ik bedankte hem, maar daar wou hij niet van weten. Ja, ik ben hier in het kleine zee dorpje Drvenik goed ontvangen. Vandaag 29,7km Grtjs Leo (2480,2 km)