Van Demir Kapija, Macedonië naar Valandovo, Macedonië

Na wat rondkuieren in het stadje, keerde ik terug naar het hostel. In het hof vanachter, stonden nu enkele tentjes. Men lag buiten te slapen in het zonnetje. Een jonge dame sprak mij aan, het was een Bulgaarse, zij waren hier om te klimmen, ze hebben net een lange autorit gemaakt. En maken nu tijd voor siësta. Ze stelde vele vragen over mijn tocht, ik probeerde te antwoorden op alle vragen in mijn Engels....verstodde. Tegen de avond ging ik terug naar het stadje om te eten. Kipfilet op de gril en salade...ik dronk nog een Turkse koffie en ik ging terug naar het hostel. De voordeur was open maar de kamer was op slot. Amai, dat is ook ne slimmerik om te deur op slot te doen. Ik legde mij op de zetel...na een tijdje belde ik Alex, de eigenaar. Hij was er vlug, de deur open, en ik kon inpakken voor morgen. Voilà dat is klaar, ik lag juist in mijn bed, en er kwam iemand binnen. Ik wenste hem proficiat met de deur op slot te doen, hij stamelde iets terug, ik stak mijn duim omhoog en draaide mij om, ja vandaag was het een echte baaldag. Maar niet getreurd morgen met nieuwe moed...verder en nu ...zzzzzz.
Ik was zeer vroeg wakker en het was al licht...ik kon even niet volgen. Natuurlijk dat het uur is weer normaal, mijn smartphone had zich aangepast. Of zou die een uur hebben stilgestaan. …niet over nadenken haha. Iedereen sliep nog, in alle stilte naar de keuken. Nee, ik was niet kwaad op die mannen en vrouwen, maar ze mogen mij wel niet buiten sluiten hé, verstodde. Nog een thee en stuk brood als ontbijt, en ik kon vertrekken. Het wordt waarschijnlijk een lange dag, een 60-tal km, maar ik stop wel rond de 35km. Waar ik kan logeren, dat weet ik nog niet. Bij het vertrek stuitte ik eerst nog op man die uit zijn tent kwam. Hij ging vandaag klimmen, er waren veel klimmers, het is dan ook zondag. Rond een uur of 11:30 zouden ze starten dan is het ideaal, zeker van temperatuur. Deze periode is het beste om te klimmen zei hij. Dat weten we dan weer, we begroeten elkaar en nu vervolge ik mijn weg. Ja hier in Demir Kapija is het een paradijs voor klimmers. Het is hier dan ook zeer rotsachtig en soms ook gladde wanden. Zeker 20 km lang was de weg die ik moest volgen. Hij liep naast de spoorweg en een rivier. Over de rivier de hoofdbaan, die ik nu vermijd. De weg was verhard met vele stroken slijk. In de buurt is men bezig met het maken van een autostrade met subsidies van Europa. Soms passeerde er tractoren, maar bijna geen auto's. Een trein passeerde mij met een toeterend geluid. De kilte van de morgen werd weggejaagd door de zon, die nog pittig kon branden. Ik liep in een vallei, rechts, hoge bergen en verder links ook. Er wordt zoveel mogelijk aan landbouw gedaan, de druif staat hier centraal. De weg was ten einde en ik kwam op de baan. Gelukkig niet zo druk. Hier ook tractoren met hun wagens, en soms getrokken door een ezel. Een zeldzame keer zag ik ze ploegen met een ezel, in Albanië zag ik dat meer. Stilaan tijd voor te eten, jawel brood met worst, dat is het gemakkelijkste. Drinken heb ik deze keer genoeg bij ik zal geen dorst lijden. Terug op weg nog een 12 km denk ik bij mezelf. En dan zoek ik een plaatsje om te slapen. Een paar keer gestopt om te drinken en een mars om op krachten te komen...haha. Een pad naar links, een kaarsrecht pad. Ik zie in de verte een paar bomen, ja daar zal ik wel iets vinden, dacht ik. Hier was het terrein hobbelig en ruw, ik hoorde honden blaffen ze kwamen aangelopen. Het waren herdershonden die de kudde schapen verdedigen. Geen probleem, ik liet ze grollen en blaffen. En dan kwamen ze af, ik bukte mij…en ze gingen lopen, voilà dat is dan ook opgelost. Ik naderde de bomen, en ja daar waren er wel plaatsjes...maar te veel wind, wat dieper tussen de wijnranken, en aan de rand een goed plat plaatsje, in de zon en uit de wind …en goed verscholen. Dat wordt mijn slaapplaats, het is genoeg geweest voor vandaag.
Vandaag 36,7km (3569,3 km) Grtjs leo