Van Camping lago di Lavarone te Lavarone, Italia naar Levico Terme , Italia

Was ik nog vergeten te zeggen, het was gisteren dat ik onderweg ineens geritsel hoorde. Tussen de bomen stond een berggeit stokstijf, en een enige tijd bekeken we elkander…en dan plots als een pijl uit de boog weg was hij. Het zijn fiere en forse dieren. S'morgens om 7:30 wakker geworden, kon geen kwaad, vandaag niet veel km ...een halve dag rust en dan...haha. Ik vertrok op ongeveer 1000 meter. Een klein stukje baan en dan een pad, jawel dat is nu het Sentiero della Pace pad!

Ja dat vredespad speelt wel een beetje met mijn voeten. Den ene keer is het aangegeven en plots weer niet. En duikt terug op daar waar het je niet verwacht. Ik vind dat dit pad tot hier toe slecht aangegeven is. Mijn gps geeft zeer gebrekkig dit pad weer. En kaarten kopen is ook geen optie, dan moet ik er al een pak kopen. Ik volg een pad in de richting van mijn slaapplaats voor vanavond. En plots kwam ik een stukje, klettersteigen, dat is een kruising van bergwandelen en bergbeklimmen. De kabels en laddertjes lagen te wachten. Maar voor dit pad, was een rood net gespannen…dat zal wel voor bikers zijn. dacht ik. Ik begon eraan, weliswaar zonder beveiliging...het ware nieuwe kabels tegen rotswand. Ik volgde deze kabels…en ineens verdween de kabel onder een hoop stenen. Waarschijnlijk een steenverschuiving in deze rivierbedding. Het waren grote, kleine, en gruisstenen, die ik moest overbruggen naar beneden. Het was zwoegen en zweten. Het bleef duren, stilaan werd het gevaarlijker, mijn gps zegde dat ik naar links afdwaalde. Ik moest terug naar rechts…maar dat klopte niet. Verder afdalen was veel te gevaarlijk, ik dacht terug aan die gletsjer. Ik was al een uur aan het klauteren. Ook niemand te zien. Ik besloot niet verder naar beneden te gaan. En uit te wijken naar rechts moest ik wel serieus voor klimmen, steeds steiler, met onder mijn voeten wegrollende stenen. Ik trok mij naar boven met takken van bomen…en ja daar was het pad. Het liep verder ...maar hoger was het plots helemaal verdwenen, waarschijnlijk ook hier was een grondverschuiving. Dan terug andere kant pad, en kwam de kabel en laddertjes terug tegen, en was terug bij af. Dat heeft mij wel een pak energie, en twee uur gekost. Ik werd kwaad op mezelf, waarom ga ik nu langs een geblokkeerd pad met een rood net. Gelukkig ben ik er wederom heelhuids uitgekomen. Ja nu moet ik een ander pad op, met een serieuze omweg. Ik zoek dat pad en wat zie ik een wegwijzer met Sentiero della Pace. Nu breekt mijn klomp, alsof dit pad met mijn voeten speelt. Het pad steeg tot 1500 meter. Bij de afdaling naar beneden, zat een Duits koppel op een rotsblok, haar hoofd zo rood als een tomaat, puffend vroeg ze of het nog ver was naar de top. Keek naar mijn gps ik was 100 meter gedaald, dus nog 100 meter .... het was een afwisselend pad, met soms gevaarlijke wegglijdende steentjes. Ik daalde af naar 700 meter al meer dan een 1'30 aan het zakken. Aangekomen beneden, nog twee km naar de camping, gelegen bijna aan het meer. Liet mijn boekje lezen…zij even naar de baas…nee dat doen wij niet reductie geven. Hoeveel is de prijs dan voor een klein tentje... verschillende prijzen hoe dichter bij het meer hoe duurder. Drie prijzen …hou u vast…63€, 53€, 43€. Dat is om te lachen zeker…nee dat geef ik er niet aan. Ik naar hotel Brenda een 100 meters terug. 35€ met ontbijt, voilà direct geboekt. De man nam nog een foto van de tekst van mijn boekje. Vandaag 27,2km (1211,5 km)

Levico Terme

Bij het ​​uitbreken van de Eerste Wereldoorlog maakte Levico nog steeds deel uit van Oostenrijk-Hongarije , en als zodanig leverde ze een contingent soldaten (De 1e Kaiserjäger Regiment had een bataljon gestationeerd in de stad).De stad lag immers vlak naast de frontlinie met plateaus met zicht naar het zuiden, en de meeste van de bevolking kwamen terecht in kampen in Moravië , in de zogenaamde houten steden. Degenen die, werden verdacht van het houden van pro-Italiaanse posities, werden beschouwd als een gevaar voor de veiligheid, en werden geïnterneerd in Katzenau, en dit in zeer moeilijke omstandigheden.

Het vredesverdrag toegewezen aan Levico, samen met de rest van Trentino en Zuid-Tirol, Italië. De stad werd verwoest door verwaarlozing door de lange afwezigheid van de bewoners, en de wederopbouw was traag. Met het oog op de wederopbouw te versnellen, werden de massale Oostenrijks-Hongaarse forten die in dienst waren tijdens de oorlog voor schroot en bouwmateriaal gebruikt, waardoor de meeste van deze forten niet meer dan ruïnes zijn.