Van camping Brajdi, Storje, Slovenia naar camping Ducjeva te Skoflje, Slovenia

Aan de camping uitbaadster vroeg ik of ze ook eten hadden, nee zei ze maar 200 meter verder is er een gasthuis met een restaurant, met een goede keuken. Zal het toch maar eens verkennen, en pech het restaurant is gesloten op maandag. Haha dan wordt het nogmaals spaghetti met ballekens in tomatensaus, en water van de kraan. Na het eten, het was al bijna 20 uur, mijn dag voor morgen herbekijken. Er waren niet al te veel kampeerders, meestal Slovenen, een paar Fransen en een Duitser. Mijn tent in en slapen. S'nachts begon het te regenen, ik hoorde in de verte gedonder, onweer dus. Ik hoop dat mijn tent nu wel standhoud. Maar na een tijdje stopte het met regenen. Mijn ogen vielen terug dicht. Ik werd op tijd wakker om 6 uur. Eerste werk smartphone opladen, en inpakken. Ermilda en haar man waren reeds het sanitair aan het opkuisen. Ik gaf ze een handdruk, goede reis zeiden ze. Vandaag een speciaal tochtje denk ik, ik passeer rotsmassa’s met druipgrotten, in deze Karststreek. Gemoedelijk begonnen, het is nog vroeg. Ik zit nog altijd op een 420 meter hoogte, de oude paden glooien mee naar soms meer als 500 meter. Met losse steentjes niet zo gemakkelijk, maar midden in de natuur, met hier en daar nog wijngaarden. Wie weet wie of wat er hier langs deze oude paden gepasseerd is. Misschien de romeinen, of de turken in de Ottomaanse tijd. Hoeveel oorlogen heeft deze streek in Slovenië niet gekend. De monumenten spreken voor zich alleen al van de laatste 100 jaar, drie verschillenden oorlogen. Ik denk ook nog aan Michiel en lieve, beide bezig met het leed van de mensen. Michiel begeleid mensen met een trauma, door oorlog of andere gebeurtenissen. En lieve begeleide kinderen in Bosnië. UNICEF helpt kindsoldaten on terug een nieuw leven te hebben, evenzo Kindergeluk die o.a. kinderen in armoede steunt. Twee projecten die toch wel aanleunen bij het werk van Lieve en Michiel uit Berchem. Dat zijn mijn gedachten onderweg. Ik kom maar een paar kleine dorpjes tegen, geen winkels of bar. Ook de zon deed haar best, en warmde gewoon alles op. Zweten hoe dan ook, ik had wel genoeg drinken bij. Het terrein werd rotsachtiger en ruwer. Hier kwam ik op een pad dat leiden naar grotten en spelonken, met grote diepten en ravijnen. Het pad is dan ook afgebakend en beveiligd. Het is een toeristische pad, dat waren mijn eerste wandelaars. Het is wel spectaculair hoe de natuur zich hier gevormd heeft. Het was een kleine omweg maar wel de moeite waard. Aan de grotten is het aanschuiven…nee dat doe ik niet. Deze plaats zit in mijn geheugen…misschien kom ik later terug. Verder naar de camping, ik moest een beetje rondgaan om een pad ernaar toe te volgen, anders moest ik langs een autoweg, dat zag ik niet zitten. Het pad volgde de rivier Reka, grillig langs een rots bedding. Op en neer ging het pad, ook vele wortels verstrengeld in het pad. Af en toe een kabel, maar zeker te doen. En dan ging het zeer steil omhoog, het moest een rots omzeilen. Dat was wel even puffen geblazen met de zon als metgezel. Boven prachtig zicht over de rivier. Dan terug steil naar beneden, met de nodige kabels. Tot aan de rivier en deze volgen tot bestemming. Het was nog niet simpel langs deze rivier nog een km en ik ben er, zei ik tegen mezelf. Aangekomen in camping Ducjeva te Skoflje, even rusten op een stoel...ja dat was me wel een weggetje. Een man zei dat ik een plaats mocht kiezen. Hij vroeg mijn paspoort om in te schrijven. Ik gaf info via mijn boekje, maar hij wees het af, en deed teken naar zijn ogen. Misschien heeft hij een bril nodig. Hij zou de inschrijving later in orde brengen. Mij dus geïnstalleerd en gedoucht. Ik zette mij neer om wat te eten, en daar was diezelfde man met een dame erbij. Ze had mijn pas en een nr. bij, voor mijn tent zei ze. Waar is dat boekje vroeg ze zelf, ze leesde het, ze zei ik ben eens naar Santiago de Compostella geweest 600 km zei ze, maar ik heb moeten opgeven, mijn voeten waren kapot. Nog wat verder gepraat, ik vroeg hoeveel moet ik betalen, straks zei ze. En om 6 uur is de keuken open, dan kan iedereen iets eten en drinken. Ok tot straks dan. Terug naar mijn tent…het is tijd voor een siësta. Vandaag 21.4 km (1862,1 km) Grtjs leo