Van Bovec, Slovenië naar camping Kobarid, Slovenië

In het hostel gisteren was het druk, mijn kamer was volledig volzet. Twee Sloveense motorbikers en 3 kajakers. Het is voor hen een paradijs hier met de wildwaterrivier Soca en Kortimica. Morgen heb ik twee wandelopties. Langs de bergen of vallei, alle twee langs oorlogsgedenktekens. Ik zal het morgenvroeg wel beslissen. Het zware onweer waait stilaan over. Gaan slapen, zal mij goed doen. Om 7u wakker, kamergenoten sliepen nog. Mijn rugzak stond al klaar. Ik neem de vallei, mij een beetje sparen, het is toch ook een beetje een feestdag voor mij vandaag…verstodde. De route volgde de rivier, de Soca. Het was een natuurlijke hindernis in de tijd van de grote oorlog. Een stuk kleine weg die overging in een pad, een beetje golvend in het begin. Ja die rivier heeft zich sinds eeuwen de rotsen uitgesleten waar zij doorstroomde. Het pad ging plots steil omhoog. Ik zag op mijn kaart, amai, van 330 meter naar bijna 500. Een valleiwandeling haha, dan maar wat zweten hé. Er was een stevige wind, en dreigende regenwolken, maar de wind blies alles weg. En de zon was daar weer. Schaduw genoeg langs het pad. En dan terug naar beneden, over een soort van hangbrug naar een gehucht Trnovo Ob Soci. Een trekpleister voor de rafters en andere watersporten. Verder richting Kobarid, mijn eindpunt voor vandaag. Het pad had nog grillige bewegingen, naar beneden en boven, met meestal keien erop. Ik had mij voorgenomen om een kamer te nemen om te slapen. Ik passeerde de eerste camping, kwam aan een brug...met een ongelooflijk zicht op de rivier Soca. Natuurlijk ook veel toeristen. In Kobarid aangekomen, ging ik op zoek naar die kamer. De eerste was al volzet, de dame verwees mij door. Deze was ook volzet, hoor eens bij tourist info, zei de man. Ok, daar aangekomen en ook alles volzet, zelfs het duur hotel. We kunnen niets vinden voor u, beste is dat je naar de camping gaat. Ja dan zal ik dat maar doen zeker. Ik vertrok en zag nog snel een aanwijzing voor een kamer te huur. Ik belde en een jongeman deed open. Voor een kamer ...dat moet ik even vragen…je moet achter de hoek, en daar naar het restaurant Kotlar gaan. In het restaurant kwam er een statige dame naar mij, alles bezet…fluisterde ze. Dat is pech en dat op mijn verjaardag, zei ik. Ze wenste mij een gelukkige verjaardag. Ik liet mijn boekje lezen, en een tweede maal wenste ze mij proficiat. En dan verraste ze mij. U bent vanavond mijn gast, ik bied u een etentje aan. Amai dat is een schoon geschenk, om 19 uur verwacht ik u hier terug. Ik bedankte haar, en ze gaf me nog tip om een kamer te vinden.Ik op weg, maar ook dat was loos alarm, ook alles volzet. Toch nog geprobeerd onderweg, ook alles vol. Ik stapte op en ze riep mij terug, een vriendin had misschien wel een kamer…even wachten ...ze was aan het bellen. Nee juist te laat. Ja dan toch maar naar die camping een km terug. Aangekomen, een klein plekje, vroeg ik. Heb je gereserveerd vroeg de dame aan de balie. Ik zei nee! Ja de camping is volzet. Ik bekeek haar en zei, het is maar een klein tentje. Volzet is volzet zij ze. Ja dan dat zet ik mijn tent langs de weg. Dat zou ik niet doen, zegde ze. Heb u anders een alternatief? Ze zuchtte, wacht anders op de patroon. Ik zette mij dan zeer zichtbaar en protestachtig in het office. De patrones kwam mij tegemoet! Ik vroeg haar een slaapplaats. Ik zei haar ook dat het mijn verjaardag is, en dat ik de frontlijnroute van de grote oorlog aan het doen ben. Terwijl las ze mijn boekje en zonder problemen wees zij mij een klein plaatsje aan. Probleem opgelost. Tent opzetten, douchen, en een wasje. En ik ging naar het museum, over de grootte oorlog. Ik vertelde aan de balie over mijn project. Zij haalde er een man bij, en die zei, voor u is het free. Een bijzonder museum, die een perfecte weergave gaf over deze oorlog in deze regio. Een film volmaakte dit bezoek, een aanrader voor iedereen. Nog even rond gekuierd in deze stad.

En om 19 uur was ik present in restaurant Kotlar bij Debora Von Kastelmur, een statige fiere dame, die mij met open armen ontvangt. Zij begroete mij bij het binnenkomen. Heb je een slaapplaats gevonden? Ja de camping, het weer staat aan jouw zijde zei ze. Ze begeleide mij naar een reeds gedekte tafel. Bestel maar wat je wil. Ze hielp me wel, en het werd risotto met fruit de mere, en een truite naturel. Witte wijn en water. Het was lekker, heb ervan genoten. Daarna dessert pannenkoek met glacé. Het was dan vandaag toch nog een feest, bedankt Debora voor je gastvrijheid en vriendelijkheid. Ook het personeel bedankt voor de bediening, en de hulp om mijn smartphone terug op te laden. Voor mij was het in ieder geval een dag van verrassingen, ik werd met open armen ontvangen door de stad Kobarid. Natuurlijk spijtig voor de kamer, maar ja het is nu wel het hoogseizoen. Ja Slovenië is toch wel een speciaal land. Terug naar de camping, naar mijn tentje. Maar eerst via de bar met wifi mijn verhaal afmaken. Slaap wel iedereen, en bedankt voor jullie wensen. Xxx Vandaag 25.6km (1665,5 km) Grtjs leo