Rustdag 26-09-2016 in Hostel Mi Casa es Tu Casa, Shkoder, Albanië

Gisteren een beslissing genomen om nog een dag langer te blijven in Shkoder. Ik moet een schoenmaker vinden om opnieuw mijn schoenen te laten herstellen. De hielen zijn weer helemaal weg gesleten. Het was een hele fijne welkom, in het hostel, Alma heet ze de uitbaatster van het hotel. Een heel lieve dame die met verwondering luisterde naar mijn verhalen, over mijn tocht en projecten. Ons geïnstalleerd in de gemeenschappelijke kamer, ik van boven en Johan van onder in het stapelbed. Een douche en de stad in om iets te eten. Het was zondag en de schoenmaker was dicht natuurlijk ik moest wachten tot morgen. Opnieuw een lekker visje gegeten, in het aangename gezelschap van Johan. Terug naar het hostel en wat plaatselijke raki gedronken, morgen een rustdag of schoendag haha.

Gaan slapen met het vooruitzicht, dat we wat langer kunnen blijven liggen. S'morgens opgestaan om 8 uur, en een uitgebreid ontbijt met alles erop en eraan, en met vooral streekproducten. Daarna op zoek naar een schoenmaker, op verkenning door de straten van de stad, we werden verrast door de vriendelijkheid van de bevolking. Eerst kwamen we mensen tegen die op straat stonden met een pikeur en bijlen op het voetpad. We vroegen waarom, maar niemand kon antwoorden, ze waren wel heel geïnteresseerd van waar we kwamen en waren heel vriendelijk. We gingen verder naar de schoenmaker we vonden het niet. We vroegen het in een klein winkeltje, de vrouw sloot haar winkel en ging mee om ons naar de schoenmaker te gidsen. En jawel we waren er voorbijgelopen, de man bezag de schoenen, en knikte en met handgebaar dat ik ze morgenvroeg mag afhalen. We hebben dan wat drank bij de dame gekocht, en gingen naar het kasteel hogerop gelegen. Een paar km verder, kwamen we aan dat kasteel. Een enorm kasteel moet dat geweest zijn met drie interne versterkingen. Boven ook uitzonderlijk zicht 360 graden rond. We gingen daarna terug richting hostel, het was al middag en we gingen eerst iets eten. Kip met friet en salade, de roep van België zeker, nee dat is eerder een haan. Op naar het hostel, het was daar een hele gezellige sfeer. Het is ook de eerste maal dat, ik zoveel zogenaamde backpackers zie. Daarna deden we nog rustig een paar terrasjes. We werden meermaals vriendelijk aangesproken en telkens met de vraag van waar we kwamen. Op het terras moesten we wel lachen met bepaalde dingen die we zagen…zoals de bijlen en pikeurs op het voetpad. Regelmatig ook gebeden vanuit een minaret via luidsprekers. Ook de kerken luiden hun klokken. Alles ging hier heel gewoon zijn gang , ja het is hun manier van leven hier. En wij nog verder wat praten en vooral genieten, voordat wij ons ten rusten zullen leggen! Grts leo