Van Hostel Mi Casa es Tu Casa, Shkoder, Albanië naar Barbullush 4022, Albanië

Na de vele terrasjes terug naar het hostel, om 20 uur zou er een special Albanië avond beginnen. Een Albanees meisje zou deze avond vullen met haar muzikaal talent. Alma de lieve uitbaatster van het hostel moedigde haar aan. Ze begon met tamtamgeroffel ondertussen vertelden ze volksverhalen. Dan speelde ze gitaar met enkele Engelse songs. Ze gaf een kleine demonstratie van rationele Albanese dansen. En dan speelde ze viool, uitstekend en gevoelig deed ze dat. Als afsluiter nam ze nog een kleinere viool, en speelde Albanese muziek van honderd jaar terug. Het was, muziek die imponeerde en je terug in de tijd plaatste. Met de tonen van het ritme van de viool gaan slapen. Het was een mooie rustdag. S'morgens er om 7.30 uit en ontbijten. Afscheid genomen van Alma, en weer op pad. Eerst naar de schoenmaker om ze af te halen. Daar aangekomen moest hij er nog een beetje aan werken, en ze waren klaar. De hieltjes waren hersteld. 250 lek, zei hij, amai dat is nog geen twee euro, een extraatje gegeven en schoenen aan en wegwezen, richting Barbullush in camping Albania.

Op stap dus, en we kwamen weer voorbij de straat van de pikeurs met hun schoppen en houwelen. We zegde tegen elkander dat het duidelijk dagloners zijn, ja Frans dat hadden we ook besloten. Nog even wat drinken gekocht bij de dame van gisteren die toen haar winkel sloot...en verder langs de hoofdbaan. De terrasjes waren al vol, en de mensen knikte of staken hun hand op om ons te groeten. Dat is wel opvallend die gastvrijheid. Een klein weggetje naar rechts leiden ons door het gebied. Een vallei met heel veel landbouw die bewerkt wordt door de bevolking. Ze werkte er met paard, ezel en kar. Soms ook tractors die al een zekere leeftijd hadden. Om twaalf uur aten we langs de kant van de weg. Juist gedaan met eten en er kwam een tractor aangereden. De man nodigde ons uit op een koffie, ok zeiden wij. Een beetje verder was een bar. Bestelde een espresso en een glas water. Op korte tijd kwamen er een paar jongeren aan die vroegen van waar wij kwamen. Het “boekje” ging rond, ze vroegen om iets te eten. We bedankte hen beleefd, als je iets nodig hebt zegt het je maar zegde ze. Maar we hadden niets nodig, enkel de weg naar de camping vroegen we. Telkens zegden ze steevast dat we langs het asfalt moesten gaan, en wij......bekeken elkander, en we dachten hetzelfde en luisterden niet en gingen langs kleine weggetjes. We werden uitgewuifd, en we gingen verder. Maar niet voor lang...want even verder werden we weer op de koffie gevraagd van een koppel bewoners ter plaatse En weer bekeken wij elkander en knikte ok. De man liet ons binnen en ik mocht mijn schoenen aanhouden. Maar de Johan deed ze uit haha. Dan presenteerde ze ons met …hou u vast, Turkse koffie, raki, bier, frisdrank en opgediend op een schotel. De man en wij klonken op onze en hun gezondheid. Praten met elkander was moeilijk en ook met gebaren, maar toch nu en dan lukte het wel. Een foto, en weer waren we weg. Ik deed alsof ik dronken was van de raki,” verstodde” en de vrouw maar giechelen. Voilà en weer verder. Uiteindelijk aangekomen op camping, en we waren daar voorlopig alleen. Het zijn Nederlanders die deze camping runnen. Deze camping koppelen ze aan goede projecten. Morgen meer. Vandaag 25km. (2842,5 km) Grtjs Leo en Johan