Van Bitola, Macedonië naar Vasharejca, Macedonië

Bitola een stad die de moeite is om te bezoeken, met zijn winkels en terrasjes. De zon speelde mee, en zorgde voor meer drukte in deze stad. Ja een kaart van Macedonië heb ik niet gevonden, terug naar het hotel voor het avondeten. Forel met frieten en salade voor nog geen 6 €. Het was eigenlijk druk, er was een kinderfeestje bezig met muziek, en natuurlijk het geluid van de kinderen. Toen het feestje gedaan was, schikte men de tafels en er was een duo die muziek speelden. Het liep weer stampvol. Op tijd naar mijn kamer, moet er vroeg eruit. Goed geslapen, en weer fit om te vertrekken, mijn voet was veel beter en aan mijn eksteroog voelde ik niets meer. Ontbijten, en betalen. De man achter de balie vroeg naar waar ik ging. Natuurlijk keek hij verwondert toen ik het boekje liet lezen. Hij zegde mij dat ik de bergen niet legaal over kan. Er is een probleem met vluchtelingen zei hij. Hij vroeg mij of ik al een bon had dat ik in het hotel heb overnacht. Dat is nodig zodat de politie weet waar ik overnacht heb. Amai, dat is hier precies niet simpel...verstodde. De man noteerde mijn gegevens van de reislogger en wenste mij een veilige reis verder. Ik tilde mijn rugzak op mijn rug en daar ging ik weer. De gps instellen en meteen de goede richting. Een 43 km naar Prelep maar ik halveer dat en zal waarschijnlijk ergens te velde mijn tent opslaan. De zon scheen en al fluitend vertrok ik haha. De stad uit, de bergen achterlatend en ik kwam aan in een enorme vallei, het platteland. Landbouwgrond, met tientallen boerderijen. Geen ezels en paarden maar tractoren en andere landbouwmachines om het land te bewerken. Allerlei landbouwproducten worden hier gekweekt. Boerderijen ...ja en ook honden, wel meestal vast aan de ketting. Maar af en toe had ik prijs, loslopende kwaaie honden. Blaffend en grommend, ik begon er al mee te lachen. En plots drie grommende honden die in volle snelheid naar me toe kwamen gelopen. Met mijn stok tikkent op grond, en al bukkend voor een steen, en ze waren ribbedebi, met hun staart tussen de benen, gingen ze er alle drie vandoor. Voilà ik word het al gewoon, ook hier zijn er honden met de vleet. Al een tweetal dorpjes voorbij gewandeld, en geen bar of winkel te zien. Ook weinig mensen, waar zouden die zijn, en beetje verder een kudde schapen met honden, maar het waren brave honden. Ik liep een verkeerde weg in en kon een stuk terug. Een man deed teken, wat komt je hier doen. Prelep, zegde ik, en hij wees mij naar de richting van de grote baan. Daar moet ik niet zijn ik volg de kleine landweggetjes op mijn gps. Ik deed teken naar en klein slijkweggetje, hij bekeek mij verwonderd aan. Een draai naar links en een kaarsrechte weg van meer dan tien km. Hier kan ik niet verloren lopen gewoon altijd rechtdoor, verstodde. De weg was op sommige stukken slijkerig en omgeploegd door tractoren en landbouwvoertuigen. Om 12 uur een hapje eten en drinken. Saucisse met brood en ook smeerkaas. Nog een 7 km en ik dan zou ik stoppen en een slaapplaats zoeken. Door het nemen van deze kleine weggetjes doet men wel wat meer km, onderweg ook geen auto’s te zien. Het is een open terrein, wat verder zie ik wat struikgewas en wat bomen. Daarnaartoe, en ja hier kon ik overnachten, ik geloof dat ik in plaatsje Vasharejca ben. Mijn tent opzetten en een siësta, mijn ogen vielen toe…zzzzzzzzzz! Vandaag 25,3km (3420,8 km) Grtjs Leo